Με πολλά γαμόγελα η νέα χρονιά

Μπορείς να πλάσεις ιλαρή τη Ζωή σου και να διώξεις απ΄αυτήν τις θαμπές στιγμές. Μπορείς να σμιλέψεις την όψη του προσώπου σου, χαρωπή, γλυκύτατη και μειλίχια, και να σβήσεις τυχόν σημάδια προσποίησης, ειρωνείας και επιτήδευσης…
Τα υλικά είναι τα ίδια και για τις δύο περιπτώσεις: Χαμογέλιο (αβίαστο, ελαφρό, αγγελικό, απαλό, συμπαθητικό και αδιάκριτο), Χαμογέλασμα (ανεπιτήδευτο, αδιόρατο, αξιαγάπητο, φυσικό, αυθόρμητο και απροσποίητο)..
Η συνταγή είναι πολύ απλή και ανέξοδη. Διαστέλλεις απλώς τα χείλη, μόλις η ψυχή δώσει το έναυσμα. Μπορεί να μην κοστίζει τίποτα, όμως, δημιουργεί πολλά. Επιδαψιλεύει ευτυχία και χαρά, συνδαυλίζει καλή προαίρεση και θέληση, ενισχύει τη συνεννόηση, την επικοινωνία και την συγκατάβαση, αναπαύει τους κουρασμένους και οδηγεί τους χαμένους σε ηλιόφωτο ξέφωτο….
Φλόγα κόκκινη είναι το χαμόγελο, κι αν δεν το μοιραστείς σβήνει, ποτήρι με εύγευστο κρασί, που όσο το αδειάζεις γεμίζει περισσότερο………
Θερμές ευχές
για καλή χρονιά, με χαμόγελα για όλο τον κόσμο

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Αλήθεια, τι ήταν εκείνο το αστέρι, που οδήγησε τους μάγους στο στάβλο, όπου γεννήθηκε ο Χριστός ; Τι είδους ουράνιο σώμα μπορεί να ήταν αυτό το περίεργο αστέρι ; Και πως μπόρεσαν οι μάγοι να κάνουν αυτό το τεράστια μεγάλο ταξίδι - προσκύνημα, απλά, ακολουθώντας ένα ουράνιο σώμα ; Χιλιάδες τα χρόνια που ακολούθησαν, χωρίς καμιά εξήγηση. Η σύγχρονη αστρονομία δεν έχει ακόμη βρει μια πειστική απάντηση....

Κι αφού οι επιστήμονες δεν έλυσαν ακόμα το μυστήριο, εμείς θα εξακολουθούμε να ζούμε το πανέμορφο χριστουγεννιάτικο όνειρο, και το αγιοβασιλιάτικο παραμύθι....Μήπως άλλωστε και η Επιστήμη δεν είναι το πιο συναρπαστικό Παραμύθι ;;;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Σε όλους τους συνταξιδιώτες της Μπλογκόσφαιρας.....σε όλους τους ανθρώπους της γης, με ζεστά ή παγωμένα όνειρα, με ή χωρίς δικαίωμα στην Ελπίδα, στο άστρο της Βηθλεέμ και στον Αϊ-Βασίλη...

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

Όταν παίρνουμε, γεμίζουμε τα χέρια μας,

τις τσέπες μας και τα στομάχια μας.
Όταν δίνουμε αδειάζουμε τα χέρια μας,
όχι όμως τις τσέπες και τα στομάχια μας.
Σίγουρα πάντως με το να δίνουμε,
γεμίζουμε το μυαλό και την ψυχή. Κι όταν παίρνεις και δίνεις γεμίζει η Ζωή σου. Αν παίρνεις, άρα έχεις και άρα πρέπει να δίνεις, απ΄αυτά που έχεις……
Αν από τα δύο είναι να προτιμήσουμε ένα, το δεύτερο(να δίνεις) είναι το δυσκολότερο, γι αυτό και πιο ιερό, πιο συγκλονιστικό,πιο απλό, πιο ταπεινό κι ανθρώπινο….
Και για να το προτιμήσουμε, πρέπει να γίνουμε άνθρωποι.
Γιατί το ότι είμαστε άνθρωποι θεωρείται αδιαμφισβήτητο… Είμαστε άνθρωποι, χωρίς ανθρωπιά,
ας την αποκτήσουμε λοιπόν, για να γίνουμε άνθρωποι και να γεμίσουμε τη ζωή μας δίνοντας.
Μέρες που έρχονται, ας δώσουμε απ΄αυτά που έχουμε, γιατί είναι πολλά. Δεν είναι μόνον τα υλικά αγαθά….
Υπάρχουν πολλοί τρόποι, χιλιάδες οι αφορμές για να δώσουμε χαρά στον διπλανό μας, για να χαϊδέψουμε την πονεμένη ψυχούλα του, για να ζεστάνουμε τα παγωμένα του αισθήματα, να μην αφήσουμε το φως της ελπίδας, που τρεμοσβήνει να σβήσει…..Μόνο δύο σταγόνες αγιολάδι χρειάζεται,
ας της ακουμπήσουμε ευλαβικά στο καντηλάκι της, και μετά ας πετάξουμε και πάλι ψηλά, πάντα ψηλά, με θέαση τον Ουρανό και προορισμό την κορυφή του, την κορυφή του χρέους μας..
Γαλάζιο και κόκκινο παντού, από πάνω ουρανός, κάτω θάλασσα και τριγύρω βαθυκόκκινες ανταύγειες της Ανατολής, το χάραμα της καινούργιας μέρας. Ψηλά, πάντα ψηλά, παντού ουρανός…….

Ο Θεός της ειρήνης που έστειλε τον Χριστό στη γη μας, είθε να γαληνέψει τις καρδιές μας, για να ειρηνέψει και η ανθρωπότητα. Από τον άνθρωπο στην ανθρωπότητα. Σ΄αυτή την ουτοπία έφθασα να πιστεύω, από τότε που ξεκίνησα να καταδύομαι μέσα μου για να γνωρίσω εμένα, σ΄αυτήν θέλω να παρασύρω και σένα, για να γίνομαι δύο, να περάσουμε στο εμείς και να φθάσουμε στο όλοι…

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ – ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Στο Αερικό, στην Αναστασία, στην EVA F. , στην ELENA POETRY στην Ελένη(L.N.E), στον Ελεύθερο, στην Ερση, στη genna ,στη Λυγερή Βασιλείου ,στον onisimo, στον SPY, στον Τάκη Τσαντήλα, στον Σαράντη, στον Νίκο Παπανικολόπουλο στην Ηλιόφτερη ,στη Μαρία Νικολάου, στην Penthesileia…………..στον κόσμο όλο

Το δάκρυ, η τέχνη και η Ζωή…

Παντού στον κόσμο,

σε όλα τα ζωντανά πλάσματα

το δάκρυ ίδιο είναι…

Δεν έχει σχήμα, όταν κατρακυλά

δεν έχει χρώμα, ούτε ήχο.

Διάφανο, κρυστάλλινο, αρμυρό..

Μόνο με την καρδιά το ακούς

το ψηλαφείς και το βλέπεις…

Την αρμύρα του τη γεύεσαι

σαν φτάσει στα χείλη…..

Στοιχείο της Ζωής είναι και το δάκρυ.
Κυλάει και χάνεται….
Αφήνει, όμως, στο πέρασμά του τα αδιόρατα ίχνη του.
Αυτά ακολουθούν, η ευαισθησία, το χάρισμα και το ταλέντο.
Έτσι γεννιέται η τέχνη...... Όσο δάκρυα θα τρέχουν . Η τέχνη θα βλασταίνει….
Το δάκρυ είναι
δρόμος να βιώσεις την αλήθεια
να νοήσεις
το χωμάτινο του ανθρώπου
η τέχνη σε βοηθάει να τον περπατήσεις….

Αγάπη για τα άλογα

Για τη Μαρία της Λυγερής , τη Μαρία τη δική μου , τη δική σου , τις Μαρίες όλου του κόσμου…

Αγαπώ τα άλογα
για το περήφανο περπάτημά τους
για το ανέμισμα της χαίτης
που αποπνέει ελευθερία
για το ευθυτενές βλέμμα τους
μέσα απ΄τα δυο εξαιρετικά
μεγάλα μάτια τους
στην κορυφή της αγέρωχης
κεφαλής τους…..
Όλα αυτά συμβολίζουν
την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τιμή
την ευθύτητα του χαρακτήρα
την ευγένεια και τη λεπτότητα στους τρόπους
το ήθος και την ειλικρίνεια στη συμπεριφορά
τη γενναιοδωρία και το σεβασμό
την περηφάνια με την έννοια της υψηλοφροσύνης…

Λίγα λόγια για την ιστορία του αλόγου

Τα αρχαιότερα ίχνη των προγόνων του αλόγου έχουν βρεθεί σε πετρώματα της Ηωκαίνου περιόδου (πριν 50.000.000 χρόνια). Απολιθωμένοι σκελετοί του Ηώιππου (Eohippus) βρέθηκαν στην κοιλάδα του Μισισιπή της Β. Αμερικής.
Άγρια άλογα μετανάστευσαν νοτιοδυτικά προς τη Μικρά Ασία κι από εκεί προς την Αίγυπτο και τις Μεσογειακές χώρες, όπου έδωσαν τοπικές φυλές. Το 1519, ο Ισπανός εξερευνητής Ερνάν Κορτές μετέφερε τα πρώτα άλογα στον Νέο Κόσμο. Η αρχαία ελληνική μυθολογία έπλασε τους Κένταυρους το πιο φανερό σύμβολο της στενής σχέσης αλόγου και αναβάτη.
Η σχέση του αλόγου με τον άνθρωπο υπήρξε μοναδική και η μεγάλη επίδρασή του εκφράζεται και στη γλώσσα με λέξεις όπως, ιππότης, ιπποτικός, ιπποτισμός, οι οποίες γενικά υπονοούν τιμή, σεβασμό, καλούς τρόπους και ευθύτητα χαρακτήρα.
Το άλογο κατέλαβε ιδιαίτερη θέση στο χώρο της τέχνης : από τα σχεδιάσματα της λίθινης εποχής μέχρι τα αριστουργήματα των αετωμάτων του Παρθενώνα, από τα γλυπτά των τάφων της Κινεζικής δυναστείας των Τάνγκ μέχρι τα σχέδια του Λεονάρντο ντα Βίντσι και το άγαλμα του Κολεόνε του Βερόκιο, από το Κοράνιο μέχρι τη σύγχρονη λογοτεχνία και τη μουσική, το άλογο ενέπνευσε καλλιτέχνες όλων των εποχών σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Τα εξαιρετικά μεγάλα μάτια του αλόγου, στην κορυφή του κεφαλιού, που επιτρέπουν την κατόπτευση πολύ ευρύτερης περιοχής από εκείνη του ανθρώπου, και τα πόδια που είναι φτιαγμένα για τρέξιμο, επέτρεψαν στα άλογα να επιζήσουν δια μέσου των αιώνων, παρά τις συνεχείς επιθέσεις των σαρκοφάγων ζώων, που δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στο κρέας τους.
Από τη 2η π.Χ χιλιετία, ίσως και παλαιότερα, ο ίππος χρησιμοποιήθηκε για ιππασία από άγριους νομαδικούς λαούς της κεντρικής Ασίας. Ένας από αυτούς τους λαούς, οι Σκύθες, ήταν άριστοι ιππείς και χρησιμοποιούσαν σέλες.
Μεταξύ των αρχαιότερων λαών που πολεμούσαν και κυνηγούσαν έφιπποι ήταν οι Χετταίοι, οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι. Από τον 8ο π.Χ αιώνα γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι χρησιμοποιήθηκαν για ιππασία τα άλογα στην Ελλάδα.
Η επικοινωνία του ιππέα με το άλογο επιτυγχάνεται μέσω της στομίδας και των βοηθημάτων. Ο αναβάτης διαβιβάζει τις προθέσεις του στο άλογο με συνδυασμό κατανοητών κινήσεων των χεριών και των ποδιών του, χρησιμοποιώντας διάφορα εξαρτήματα. Με την επανάληψη, το άλογο θυμάται αυτή τη γλώσσα επικοινωνίας, κατανοεί τι του ζητείται και υπακούει.

΄Ενα αστέρι πέφτει - πέφτει....

Από μικρό παιδί συνήθιζα τις νύχτες (ιδίως εκείνες τις καθαρές και τις λαμπερές) να κοιτάζω και να θαυμάζω τ΄αστέρια στον ουρανό… Τις περισσότερες φορές καθόμουν υπομονετικά και τα μετρούσα, για να εξασκούμε στην παρατήρηση!!! Γέμιζε η ψυχή μου από ευχαρίστηση, όταν προλάβαινα να κάνω μια ευχή την ώρα που έπεφτε ένα αστέρι και απογοήτευση όταν δεν την ολοκλήρωνα επειδή το πέσιμο ήταν αστραπιαίο. Πολλές ο ευχές, αμέτρητες, νύχτα με τη νύχτα διαφορετικές. Μία, όμως, ήταν σταθερή και την επαναλάμβανα κάθε φορά (σχεδόν σε κάθε πέσιμο)…Παρακαλούσα να ανταποκριθεί στο σκίρτημα της παιδικής ψυχής μου, εκείνη με τα μαύρα μάτια και το αινιγματικό χαμόγελο. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, το μέτρημα των αστεριών να σταμάτησε, αλλά το ενατένισμα του ουρανού συνεχίζεται με άλλα πλέον συναισθήματα.. Το κουσούρι έμεινε. Μπορεί εκείνη με τα μαύρα μάτια και το ναζιάρικο χαμόγελο να χάθηκε στα σοκάκια του κόσμου, μαζί και οι ανεκπλήρωτες ευχές μου, αλλά οι θύμισες εκείνων των παιδικών και αθώων ονείρων, με τα πεφταστέρια, ζωντανεύουν κάπου-κάπου, ακόμα και σήμερα, με νοσταλγία και έντονο συναισθηματικό προβληματισμό. Τώρα το όνειρο έσβησε με την εξήγηση της επιστήμης…Το πεφταστέρι δεν είναι αστέρι, ούτε καν κομμάτι αστεριού.. Τα αστέρια είναι τεράστιες μπάλες αερίων που καίγονται και εκπέμπουν ενέργεια υπό μορφή φωτός και θερμότητας. Δεν πέφτουν τα αστέρια, αλλά μένουν στη θέση τους. Τα φωτεινά αντικείμενα που βλέπουμε να διαγράφουν πτωτική τροχιά και να χάνονται, είναι μικρά στερεά αντικείμενα που εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης με πολύ μεγάλη ταχύτητα που φτάνει τα 70 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Η κίνηση στην ατμόσφαιρα ( επειδή κάθε κίνηση σε ρευστό συναντά αντίσταση ) δημιουργεί τριβή η οποία είναι πολύ μεγάλη λόγω της μεγάλης ταχύτητας, με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται θερμότητα στην επιφάνεια του σώματος. Έτσι, το σώμα καίγεται και αυτό που βλέπουμε είναι ένα κινούμενο στερεό αντικείμενο που καίγεται και φωτοβολεί. Τα αντικείμενα αυτά δεν φτάνουν ποτέ στη Γη, αφού με την καύση καταστρέφονται…Θεόρατα τα αναπάντητα ερωτήματα καθώς προχωρώ στο λαβύρινθο της επιστημονικής εξήγησης των πραγμάτων. Τι κι αν είμαι καλοπροαίρετος και δεκτικός σε κάθε τι καινούργιο και άγνωστο σε μένα.. Τα κενά του μυαλού μου δεν γεμίζουν!! Δεν με καλύπτει η θέση της Υποκβαντικής Κινητικής Θεωρίας, σύμφωνα με την οποία η ύλη συνεχώς γεννιέται μέσα από σπόρους που αναδύονται μέσα από το πρωταρχικό υποκβαντικό χάος. Ούτε βέβαια η θεωρία του Πληθωριστικού Σύμπαντος(το καμάρι της κοσμολογίας), σύμφωνα με την οποία οι θεμελιώδεις αρχές σχετικά με τη δημιουργία του σύμπαντος είναι άγνωστες και πως μπορούμε μόνο να περιγράψουμε με αρκετή ακρίβεια την εξέλιξη αυτού αμέσως μετά, μπορεί να καταλαγιάσει την τρικυμία μέσα μου. Έχει κανείς από σας, τους πλοηγούς του διαδικτύου και τους περιηγητές της Μπλογκόσφαιρας να μου προσφέρει κάτι; Περιμένω………..

Αετοί και σαλίγκαροι

Ανεβαίνουν ψηλά, σκαρφαλώνουν
μαζί με τους αετούς και οι σαλίγκαροι!!
Φτάνουν ακόμα και στην κορυφή……..
Η πορεία, όμως, και η διαδρομή διαφέρουν
Κι αν αυτό για τους πολλούς είναι λεπτομέρεια
για τους λίγους, ευτυχώς ακόμα, είναι το παν…..
Οι αετοί φτάνουν ψηλά πετώντας
με αγέρωχο βλέμμα και σταθερό προσανατολισμό
Οι σαλίγκαροι γλύφοντας , έρποντας και
κάπου-κάπου στηριζόμενοι στα κέρατά τους……..

Ένας αετός

με λαβωμένες τις φτερούγες
μπορεί ψηλά

να μην μπορεί να πετάξει,
αλλά κότα δεν γίνεται ποτέ.
Παραμένει

ένας λαβωμένος αετός
που πετάει χαμηλότερα,
αλλά εξακολουθεί να πετάει…
και πεθαίνει πάντα στον αέρα
και ποτέ σε κοτέτσι ή στην κοπριά...