΄Ενα αστέρι πέφτει - πέφτει....

Από μικρό παιδί συνήθιζα τις νύχτες (ιδίως εκείνες τις καθαρές και τις λαμπερές) να κοιτάζω και να θαυμάζω τ΄αστέρια στον ουρανό… Τις περισσότερες φορές καθόμουν υπομονετικά και τα μετρούσα, για να εξασκούμε στην παρατήρηση!!! Γέμιζε η ψυχή μου από ευχαρίστηση, όταν προλάβαινα να κάνω μια ευχή την ώρα που έπεφτε ένα αστέρι και απογοήτευση όταν δεν την ολοκλήρωνα επειδή το πέσιμο ήταν αστραπιαίο. Πολλές ο ευχές, αμέτρητες, νύχτα με τη νύχτα διαφορετικές. Μία, όμως, ήταν σταθερή και την επαναλάμβανα κάθε φορά (σχεδόν σε κάθε πέσιμο)…Παρακαλούσα να ανταποκριθεί στο σκίρτημα της παιδικής ψυχής μου, εκείνη με τα μαύρα μάτια και το αινιγματικό χαμόγελο. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, το μέτρημα των αστεριών να σταμάτησε, αλλά το ενατένισμα του ουρανού συνεχίζεται με άλλα πλέον συναισθήματα.. Το κουσούρι έμεινε. Μπορεί εκείνη με τα μαύρα μάτια και το ναζιάρικο χαμόγελο να χάθηκε στα σοκάκια του κόσμου, μαζί και οι ανεκπλήρωτες ευχές μου, αλλά οι θύμισες εκείνων των παιδικών και αθώων ονείρων, με τα πεφταστέρια, ζωντανεύουν κάπου-κάπου, ακόμα και σήμερα, με νοσταλγία και έντονο συναισθηματικό προβληματισμό. Τώρα το όνειρο έσβησε με την εξήγηση της επιστήμης…Το πεφταστέρι δεν είναι αστέρι, ούτε καν κομμάτι αστεριού.. Τα αστέρια είναι τεράστιες μπάλες αερίων που καίγονται και εκπέμπουν ενέργεια υπό μορφή φωτός και θερμότητας. Δεν πέφτουν τα αστέρια, αλλά μένουν στη θέση τους. Τα φωτεινά αντικείμενα που βλέπουμε να διαγράφουν πτωτική τροχιά και να χάνονται, είναι μικρά στερεά αντικείμενα που εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης με πολύ μεγάλη ταχύτητα που φτάνει τα 70 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Η κίνηση στην ατμόσφαιρα ( επειδή κάθε κίνηση σε ρευστό συναντά αντίσταση ) δημιουργεί τριβή η οποία είναι πολύ μεγάλη λόγω της μεγάλης ταχύτητας, με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται θερμότητα στην επιφάνεια του σώματος. Έτσι, το σώμα καίγεται και αυτό που βλέπουμε είναι ένα κινούμενο στερεό αντικείμενο που καίγεται και φωτοβολεί. Τα αντικείμενα αυτά δεν φτάνουν ποτέ στη Γη, αφού με την καύση καταστρέφονται…Θεόρατα τα αναπάντητα ερωτήματα καθώς προχωρώ στο λαβύρινθο της επιστημονικής εξήγησης των πραγμάτων. Τι κι αν είμαι καλοπροαίρετος και δεκτικός σε κάθε τι καινούργιο και άγνωστο σε μένα.. Τα κενά του μυαλού μου δεν γεμίζουν!! Δεν με καλύπτει η θέση της Υποκβαντικής Κινητικής Θεωρίας, σύμφωνα με την οποία η ύλη συνεχώς γεννιέται μέσα από σπόρους που αναδύονται μέσα από το πρωταρχικό υποκβαντικό χάος. Ούτε βέβαια η θεωρία του Πληθωριστικού Σύμπαντος(το καμάρι της κοσμολογίας), σύμφωνα με την οποία οι θεμελιώδεις αρχές σχετικά με τη δημιουργία του σύμπαντος είναι άγνωστες και πως μπορούμε μόνο να περιγράψουμε με αρκετή ακρίβεια την εξέλιξη αυτού αμέσως μετά, μπορεί να καταλαγιάσει την τρικυμία μέσα μου. Έχει κανείς από σας, τους πλοηγούς του διαδικτύου και τους περιηγητές της Μπλογκόσφαιρας να μου προσφέρει κάτι; Περιμένω………..