Αγάπη για τα άλογα

Για τη Μαρία της Λυγερής , τη Μαρία τη δική μου , τη δική σου , τις Μαρίες όλου του κόσμου…

Αγαπώ τα άλογα
για το περήφανο περπάτημά τους
για το ανέμισμα της χαίτης
που αποπνέει ελευθερία
για το ευθυτενές βλέμμα τους
μέσα απ΄τα δυο εξαιρετικά
μεγάλα μάτια τους
στην κορυφή της αγέρωχης
κεφαλής τους…..
Όλα αυτά συμβολίζουν
την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τιμή
την ευθύτητα του χαρακτήρα
την ευγένεια και τη λεπτότητα στους τρόπους
το ήθος και την ειλικρίνεια στη συμπεριφορά
τη γενναιοδωρία και το σεβασμό
την περηφάνια με την έννοια της υψηλοφροσύνης…

Λίγα λόγια για την ιστορία του αλόγου

Τα αρχαιότερα ίχνη των προγόνων του αλόγου έχουν βρεθεί σε πετρώματα της Ηωκαίνου περιόδου (πριν 50.000.000 χρόνια). Απολιθωμένοι σκελετοί του Ηώιππου (Eohippus) βρέθηκαν στην κοιλάδα του Μισισιπή της Β. Αμερικής.
Άγρια άλογα μετανάστευσαν νοτιοδυτικά προς τη Μικρά Ασία κι από εκεί προς την Αίγυπτο και τις Μεσογειακές χώρες, όπου έδωσαν τοπικές φυλές. Το 1519, ο Ισπανός εξερευνητής Ερνάν Κορτές μετέφερε τα πρώτα άλογα στον Νέο Κόσμο. Η αρχαία ελληνική μυθολογία έπλασε τους Κένταυρους το πιο φανερό σύμβολο της στενής σχέσης αλόγου και αναβάτη.
Η σχέση του αλόγου με τον άνθρωπο υπήρξε μοναδική και η μεγάλη επίδρασή του εκφράζεται και στη γλώσσα με λέξεις όπως, ιππότης, ιπποτικός, ιπποτισμός, οι οποίες γενικά υπονοούν τιμή, σεβασμό, καλούς τρόπους και ευθύτητα χαρακτήρα.
Το άλογο κατέλαβε ιδιαίτερη θέση στο χώρο της τέχνης : από τα σχεδιάσματα της λίθινης εποχής μέχρι τα αριστουργήματα των αετωμάτων του Παρθενώνα, από τα γλυπτά των τάφων της Κινεζικής δυναστείας των Τάνγκ μέχρι τα σχέδια του Λεονάρντο ντα Βίντσι και το άγαλμα του Κολεόνε του Βερόκιο, από το Κοράνιο μέχρι τη σύγχρονη λογοτεχνία και τη μουσική, το άλογο ενέπνευσε καλλιτέχνες όλων των εποχών σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Τα εξαιρετικά μεγάλα μάτια του αλόγου, στην κορυφή του κεφαλιού, που επιτρέπουν την κατόπτευση πολύ ευρύτερης περιοχής από εκείνη του ανθρώπου, και τα πόδια που είναι φτιαγμένα για τρέξιμο, επέτρεψαν στα άλογα να επιζήσουν δια μέσου των αιώνων, παρά τις συνεχείς επιθέσεις των σαρκοφάγων ζώων, που δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στο κρέας τους.
Από τη 2η π.Χ χιλιετία, ίσως και παλαιότερα, ο ίππος χρησιμοποιήθηκε για ιππασία από άγριους νομαδικούς λαούς της κεντρικής Ασίας. Ένας από αυτούς τους λαούς, οι Σκύθες, ήταν άριστοι ιππείς και χρησιμοποιούσαν σέλες.
Μεταξύ των αρχαιότερων λαών που πολεμούσαν και κυνηγούσαν έφιπποι ήταν οι Χετταίοι, οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι. Από τον 8ο π.Χ αιώνα γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι χρησιμοποιήθηκαν για ιππασία τα άλογα στην Ελλάδα.
Η επικοινωνία του ιππέα με το άλογο επιτυγχάνεται μέσω της στομίδας και των βοηθημάτων. Ο αναβάτης διαβιβάζει τις προθέσεις του στο άλογο με συνδυασμό κατανοητών κινήσεων των χεριών και των ποδιών του, χρησιμοποιώντας διάφορα εξαρτήματα. Με την επανάληψη, το άλογο θυμάται αυτή τη γλώσσα επικοινωνίας, κατανοεί τι του ζητείται και υπακούει.