Της συνείδησης μονόλογος

Στης μοναξιάς, τις δύσκολες και αξημέρωτες νύχτες

για σένα μου μιλάει η συνείδηση μονολογώντας....

Ακούω τους ήχους απ΄ τις ανερμάτιστες εμμονές σου

καθώς διαχέεσαι άσκοπα στο απροσδιόριστο βαθύ.

Ακόμα κι όταν ξεφεύγεις απ΄τα δίχτυα του πεπρωμένου

πάλι σε δαιδάλους αδιέξοδης περιπλάνησης μπλέκεις..

Παρακολουθώ με πολύ πόνο τα ματωμένα δάκρυά σου

καθώς κυλούν στο αυλάκι του μισητού συμβιβασμού.

Νιώθω να σιμώνεις και τυφλώνομαι απ΄τη λάμψη σου.

Πραγματικά ηφαιστειακή έκρηξη το κοίταγμά σου !!!

Δεν αντέχω κι αποτραβιέμαι..... Σειρά μου,

αφού,τώρα , ο μονόλογος συνεχίζεται για μένα.

Διαπεραστική κι αληθινή η φωνή της συνείδησης,

μου θυμίζει μια-μια τις βασανιστικές προσπάθειές μου

τον αγωνιώδη παιδεμό να συνθέσω την εικόνα σου

Κοντεύω να λυγίσω, αλλά το διαισθάνεται αμέσως...

Πριν αποκάμω, μου χαμογελά λυτρωτικά, κι ανασαίνω.

Κλείνει το μονόλογό της παρηγορητικά, προσθέτοντας

« όσο στην αγκαλιά της απαντοχής εκείνη θα κρατάς

και θα ψελλίζεις το όνομά της με της ψυχής τα χείλη

εγώ θα μονολογώ μέχρι τ΄ ονειροπόλημα ξεθωριάσει »...

Υ.Γ : Για όσους επιμένουν στο όνειρο, ακόμα και ξεθωριασμένο.

Χωρίς τίτλο και μέτρο

Καινούργιος χρόνος διάβηκε και πάλι το κατώφλι της ζωής

και το φούντωμα της αναζήτησής σου μέσα μου συνεχίζεται.

Μου λείπεις και σήμερα, όπως και χθες, όπως και αύριο…

Μόνον η αέρινη μορφή σου πλανιέται παντού τριγύρω μου

κάθε μέρα, κάθε ώρα και κάθε στιγμή, σε κάθε νέα χρονιά.

Παιχνιδίζουν στο παιχνιδιάρικο βλέμμα σου οι σκέψεις μου

καθώς ανήμπορος τρέχω ξοπίσω σου και δεν σε προλαβαίνω.

Μένω να κοιτάζω μαγεμένος το χαριτωμένο σου λίκνισμα

και το σπινθηροβόλο χαμογέλιο σου στα πυρωμένα χείλη…

Μετά ψηλαφώ τ΄απομεινάρια της βαθιάς ανασαιμιάς σου

την ώρα ακριβώς που απομακρύνεσαι με βιάση και χάνεσαι.

Έτσι θα σε θυμάμαι πάντα αέρινο ατίθασο γλυκό μου πλάσμα

νάρχεσαι και να φεύγεις και να σκορπίζεσαι στον ουρανό.

Κι εγώ όλο και θα βυθίζομαι στην ελευθερία της σιωπής,

το μόνο απροσπέλαστο και αληθινά σίγουρο καταφύγιό μου..

Τα δελφίνια χορεύουν

Όσοι ταξιδέψατε σε θάλασσα με δελφίνια και έτυχε να συνοδεύσουν το βαπόρι σας, τα είδατε πως παιχνιδίζουν και πως χορεύουν δίπλα σας παίζοντας με το νερό! Και σίγουρα είχατε μια μοναδική εμπειρία, μια απολαυστική διαδρομή, την οποία θα θυμάστε για πάνα και δε θα χορταίνετε να τη διηγείστε σε γνωστούς και φίλους। Αν ρωτήσατε τους συνεπιβάτες σας να σας εξηγήσουν αυτή τη συμπεριφορά, πιθανόν να πήρατε την απάντηση πως πρόκειται για πανέξυπνα ζώα, τα οποία αγαπούν τους ανθρώπους και επικοινωνούν μαζί τους। Μπορεί να είναι κι έτσι.............

Όσοι ταξιδέψατε σε θάλασσα με δελφίνια και έτυχε να συνοδεύσουν το βαπόρι σας, τα είδατε πως παιχνιδίζουν και πως χορεύουν δίπλα σας παίζοντας με το νερό! Και σίγουρα είχατε μια μοναδική εμπειρία, μια απολαυστική διαδρομή, την οποία θα θυμάστε για πάνα και δε θα χορταίνετε να τη διηγείστε σε γνωστούς και φίλους। Αν ρωτήσατε τους συνεπιβάτες σας να σας εξηγήσουν αυτή τη συμπεριφορά, πιθανόν να πήρατε την απάντηση πως πρόκειται για πανέξυπνα ζώα, τα οποία αγαπούν τους ανθρώπους και επικοινωνούν μαζί τους। Μπορεί να είναι κι έτσι.............

Υπάρχει όμως και η επιστημονική εξήγηση του γεγονότος. Τα δελφίνια ταξιδεύουν βγαίνοντας περιοδικά από το νερό διαγράφοντας καμπύλες τροχιές στον αέρα. Ο πραγματικός λόγος που το κάμουν είναι για λόγους οικονομίας δυνάμεων. Σύμφωνα με τις αρχές της ρευστομηχανικής, κάθε σώμα που κινείται μέσα σε ένα ρευστό συναντά αντίσταση. Έχει αποδεχτεί, όμως, ότι η κίνηση στην επιφάνεια της θάλασσας παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερη αντίσταση από ό,τι η υποβρύχια ή η εναέρια κίνηση. Αυτό οφείλεται στους κυματισμούς που δημιουργούνται κατά την κίνηση του σώματος στην επιφάνεια του νερού. Το κινούμενο σώμα σπαταλά ενέργεια για τη δημιουργία κυματισμών που είναι αχρείαστοι και δυσχεραίνουν την κίνηση. Αυτός είναι ο λόγος που α δελφίνια ταξιδεύουν κινούμενα εξ ολοκλήρου μέσα στο νερό και εκτινάσσονται περιοδικά στον αέρα για να αναπνεύσουν αποφεύγοντας την επιφάνεια της θάλασσας όπου η αντίσταση είναι μεγάλη.
Που σπούδασαν άραγε τα δελφίνια τις αρχές της ρευστομηχανικής; Κι αν το κάνουν από ένστικτο, όπως λειτουργούν όλα τα ζώα, ποια δύναμη είναι αυτή που κατευθύνει τα ζωώδη ένστικτα, που ρυθμίζει τη συμπεριφορά των έμβιων όντων με τελειότητα και ακρίβεια ανεπανάληπτη, ώστε να διασφαλίζεται και να εξασφαλίζεται η ισορροπία στον πλανήτη, παρά τις εγκληματικές παρεμβάσεις του ανθρώπου ; Στις απορίες μου αυτές, οι απαντήσεις των θεωριών της τυχαιότητας, αλλά κι αυτές της φυσικής επιστήμης για το ξεκίνημα της ζωής στον πλανήτη στα βάθη του πυθμένα των ωκεανών και της μεταφοράς της στην επιφάνεια από κάποιο Μεγαπλούμιο, πολλαπλασιάζουν τα αναπάντητα ερωτήματα, αυτά που ταλανίζουν τη σκέψη μου, πολλά χρόνια τώρα και ζητούν αποκούμπι ισορροπίας!
Να αράξω ζητώ εναγωνίως σε κάποια πειστική άποψη ή έστω να ξαποστάσω προσωρινά σε κάποια θεωρία. Είμαι καλοπροαίρετος σε κάθε εξήγηση, αλλά και γνώμη. Περιμένω τις δικές σας, είναι καλοδεχούμενες..Που ξέρεις κουβεντιάζοντας, μέσα από διάλογο, μπορεί και να καταλήξουμε κάπου..Υπάρχει όμως και η επιστημονική εξήγηση του γεγονότος. Τα δελφίνια ταξιδεύουν βγαίνοντας περιοδικά από το νερό διαγράφοντας καμπύλες τροχιές στον αέρα. Ο πραγματικός λόγος που το κάμουν είναι για λόγους οικονομίας δυνάμεων. Σύμφωνα με τις αρχές της ρευστομηχανικής, κάθε σώμα που κινείται μέσα σε ένα ρευστό συναντά αντίσταση. Έχει αποδεχτεί, όμως, ότι η κίνηση στην επιφάνεια της θάλασσας παρουσιάζει πολύ μεγαλύτερη αντίσταση από ό,τι η υποβρύχια ή η εναέρια κίνηση. Αυτό οφείλεται στους κυματισμούς που δημιουργούνται κατά την κίνηση του σώματος στην επιφάνεια του νερού. Το κινούμενο σώμα σπαταλά ενέργεια για τη δημιουργία κυματισμών που είναι αχρείαστοι και δυσχεραίνουν την κίνηση. Αυτός είναι ο λόγος που α δελφίνια ταξιδεύουν κινούμενα εξ ολοκλήρου μέσα στο νερό και εκτινάσσονται περιοδικά στον αέρα για να αναπνεύσουν αποφεύγοντας την επιφάνεια της θάλασσας όπου η αντίσταση είναι μεγάλη.
Που σπούδασαν άραγε τα δελφίνια τις αρχές της ρευστομηχανικής; Κι αν το κάνουν από ένστικτο, όπως λειτουργούν όλα τα ζώα, ποια δύναμη είναι αυτή που κατευθύνει τα ζωώδη ένστικτα, που ρυθμίζει τη συμπεριφορά των έμβιων όντων με τελειότητα και ακρίβεια ανεπανάληπτη, ώστε να διασφαλίζεται και να εξασφαλίζεται η ισορροπία στον πλανήτη, παρά τις εγκληματικές παρεμβάσεις του ανθρώπου ; Στις απορίες μου αυτές, οι απαντήσεις των θεωριών της τυχαιότητας, αλλά κι αυτές της φυσικής επιστήμης για το ξεκίνημα της ζωής στον πλανήτη στα βάθη του πυθμένα των ωκεανών και της μεταφοράς της στην επιφάνεια από κάποιο Μεγαπλούμιο, πολλαπλασιάζουν τα αναπάντητα ερωτήματα, αυτά που ταλανίζουν τη σκέψη μου, πολλά χρόνια τώρα και ζητούν αποκούμπι ισορροπίας!
Να αράξω ζητώ εναγωνίως σε κάποια πειστική άποψη ή έστω να ξαποστάσω προσωρινά σε κάποια θεωρία. Είμαι καλοπροαίρετος σε κάθε εξήγηση, αλλά και γνώμη. Περιμένω τις δικές σας, είναι καλοδεχούμενες..Που ξέρεις κουβεντιάζοντας, μέσα από διάλογο, μπορεί και να καταλήξουμε κάπου..

Η λύτρωση ήρθε από ψηλά

Η μοναξιά, η απογοήτευση,
η μελαγχολία κι ο πόνος
μια νύχτα αντάμωσαν
στης ζωής την απαξίωση……..
Μαύροι, σκοταδιασμένοι λογισμοί,
σαν κεραυνοί έπεσαν ξαφνικά
στο κεφάλι της απροστάτευτης ελπίδας
διασκορπίζοντας παντού τριγύρω
τα συντρίμμια της……
Αγάπη, χαρά κι ευχαρίστηση,
λέξεις θρυμματισμένες…..
Ώσπου, έσκασε το πρώτο χαμόγελο
στα χείλη τ΄ουρανού
κι άρχισε να ξαστερώνει
στον βαρύ ορίζοντα της θλίψης.
Τα σκορπίσματα του νου
συγκεντρώθηκαν στην ψυχή.
Κομμάτι – κομματάκι,
οι ψηφίδες της πίστης ξεσκεπάστηκαν.
Αστέρι λαμπερό από ψηλά
φωτίζει και δείχνει το δρόμο…..
Νέα μονοπάτια
δημιουργικής απομόνωσης ανοίγονται….
Βαθιά περισυλλογή,
εκβρασμός παθών,
θερμή προσευχή
όλα αυτά
κάτω απ΄το άγρυπνο
ζωοφόρο βλέμμα Εκείνου.
Η Ζωή απόκτησε πάλι την αξία της,
η λύτρωση ήρθε από ψηλά..

Η νέα χρονιά με χαμόγελα ζωής

Μ΄ένα χαμόγελο, ψιθυρίζεις στους γύρω σου μουσική απ΄την ψυχή σου…κι απ΄τους ψιθύρους της μελωδίας φτάνεις στη φλύαρη γλώσσα της σιωπής και περνάς το κατώφλι της ελευθερίας της χαράς και του γέλιου……
Μ΄ένα χαμόγελο σμικραίνεις την απόσταση ανάμεσα σε σένα και τον άλλο…κι αφήνεις τη γλυκύτητα της όψης σου να διαχυθεί παντού, να λαμπυρίσει, όπως η χαρούμενη κοκκινωπή ηλιαχτίδα το ξημέρωμα ανάμεσα σε δυο γκρίζα σύννεφα στον καταγάλανο ουρανό…..
Το χαμόγελο είναι το πιο καθαρό και διάφανο ανάβρυσμα απ΄τη δροσερή πηγή της ΖΩΗΣ, το πιο κόκκινο απ΄τα κόκκινα τριαντάφυλλά της….Το δυνατότερο αντίδοτο της φύσης στα πάθη των ανθρώπων, στα σκοτεινά συναισθήματά τους, της κατήφειας, της σκαιότητας, της βλοσυρής στενοχώριας, της τραχειάς μελαγχολίας και της σκυθρωπής θλίψης……
Όλα τα «ζωντανά» της πλάσης καταλαβαίνουν τη γλώσσα του γέλιου και της χαράς, γιατί έχει το στίγμα και το χαρακτηριστικό της χειμωνιάτικης ηλιαχτίδας (ανατέλλει αργά και δύει νωρίς)
Ας μη ζητήσουμε φέτος περιττά απ΄τον Αϊ – Βασίλη. Ας έρθει με το τσουβάλι του γεμάτο χαμόγελα, κι ας ανοίξουμε τις αγκαλιές μας για να χωρέσουν όσο το δυνατόν περισσότερα, για νάχουμε να δίνουμε με τη σειρά μας παντού, αφού τα χαμόγελα χωρίς να φτωχαίνουν αυτούς που τα δίνουν, πλουτίζουν αυτούς που τα παίρνουν……