Σ΄ευχαριστώ

Για τη ζεστή εκείνη αγκαλιά

στου Νοέμβρη το παγερό απόβραδο.

Για το απρόσμενο, όμορφο ταξίδι

που γύρισε τα χρόνια πίσω ολοταχώς.

Για το αχνό, θλιμμένο δάκρυσμα

που κύλησε με το χρώμα της βλεφαρίδας.

Για κείνα τα νοτισμένα αμήχανα χαμόγελα

και τις πολλές βαθιές ανάσες στα στήθη μου.

Για το ατελείωτο ξεδίπλωμα της θύμησης
και τα αδέξια φιλιά, που έσταζαν πόθο.

Για το αχαλίνωτο διεισδυτικό βλέμμα σου

και το στέναγμα που διέκοπτε τα λόγια.

Για το μεθυστικό της μιλιάς σου άρωμα

και τη μελένια γεύση απ΄τ ακροδαχτυλά σου.

Για όλα αυτά και τόσα άλλα σ΄ευχαριστώ...

Για τις ξάγρυπνες νύχτες που ακολούθησαν...

Υ.Γ : Ακόμα και τώρα απίστευτο μου φαίνεται,

το πως χώρεσαν τόσες στιγμές σ΄ένα μονάχα απόβραδο !!!

Υστερόγραφο στην προηγούμενη ανάρτηση

Οι νέοι επισκέπτες – αναγνώστες ας ανατρέξουν στην καρδιά πρώτα και μετά στο υστερόγραφο.
Μια άποψη στρογγυλευμένη μετεωρίζει μέσα μου, αλλά για να ακινητοποιηθεί και να πάρει ακλόνητη θέση – πεποίθηση δεν το βλέπω….….Η αναζήτηση μιας υπέρτερης Δύναμης (Θεός;) βασανίζει τον ανθρώπινο νου σε όλα τα στάδια της μακράς πορείας του στο χρόνο, υποκινείται από τη βαθιά επιθυμία για γνώση του επέκεινα……. Αυτή η αναζήτηση ανάλογα με το εξελικτικό επίπεδο της ανθρώπινης νόησης είχε και έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε εποχή……. Σήμερα (και ίσως παραδόξως) επιτείνεται, εξαιτίας του γενικευμένου φόβου για τα αποτελέσματα των επιτευγμάτων της επιστήμης(γενετική χειραγώγηση),των κινδύνων από την ανεξέλεγκτη διάδοση των πυρηνικών και τη σοβαρή διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας, αλλά και του φόβου για την απώλεια του νοήματος της ύπαρξης, ο οποίος εκπηγάζει από τη βαθιά δυσθυμία της αχαλίνωτης τάσης για κατανάλωση (στις αναπτυγμένες…κοινωνίες) που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις…..Περιγράφεται μια πραγματικότητα, αιτιολογείται μια τάση, αλλά για απάντηση δεν τη βλέπω. .Εσείς τι λέτε ;

Kαρδιά έχουμε όλοι, ψυχή όμως ;;;

Από τα όργανα του ανθρωπίνου σώματος, η καρδιά είναι ίσως το πιο θαυμαστό!!! Για τους επιστήμονες, η καρδιά, είναι μια μοναδική αντλία που διοχετεύει το αίμα σε όλα τα μέρη του σώματος, εκτελώντας καθημερινά 100.000 συστολές και διαστολές και ωθώντας 8 κυβικά μέτρα (9 τόνους) αίμα στο ανθρώπινο σώμα. Οι χτύποι της ανέρχονται σε 36 εκατομμύρια το χρόνο και σε 2,5 δισεκατομμύρια κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου ηλικίας 70 χρόνων. Η ροή του αίματος στο ανθρώπινο σώμα είναι ένα από τα πολυπλοκότερα δίκτυα αγωγών υπό πίεση, αν ληφθεί υπόψη ότι το συνολικό μήκος των αγγείων όπου κινείται το αίμα είναι 100.000 χιλιόμετρα. Το μήκος αυτό αντιστοιχεί με 2,5 φορές το γύρο του κόσμου και είναι ίσο με 8 φορές τη διάμετρο της Γης.
Η προσπάθεια του ανθρώπου να κατασκευάσει τεχνητή καρδιά με όλα τα χαρακτηριστικά της φυσικής, αποδείχτηκε από τα δυσκολότερα προβλήματα της τεχνολογίας, γιατί η φυσική καρδιά είναι μία και μοναδική!!!
Αυτή η μοναδικότητά της είναι ένα από τα πολλά αναπάντητα ερωτήματα που βράζουν μέσα μου, χρόνια τώρα, και ζητούν διέξοδο διαφυγής με πειστικές απαντήσεις. Ακόμα και αν η επιστήμη καταφέρει τελικά και κατασκευάσει την τεχνητή καρδιά κατ΄απομίμηση της τελειότητας της φυσικής (όπως προσδοκούν οι τεχνοκράτες ορθολογιστές) το ερώτημα θα εξακολουθήσει να μετεωρίζει και μάλιστα μεγαλύτερο. Το καλούπι, το δείγμα, το υπόδειγμα, το πρότυπο αυτό της αντλίας, της φυσικής καρδιάς, που ωθεί 9 τόνους αίμα στο ανθρώπινο σώμα, ποιός νους το σχεδίασε και ποιός κατασκευαστής το κατασκεύασε και με τι υλικά ;
Περιμένω τις δικές σας απαντήσεις. Ακόμα και αν δεν είναι πειστικές, θα γίνουν καλοπροαίρετα δεκτές………………………………..

Κατάδυση στα βάθη της ψυχής

Μέσα στη δίνη της άχρωμης καθημερινότητας
στη στυγνή και άνοστη πραγματικότητα
αναζητούμε της ζωής το χαμένο νόημα
και κανείς μας δεν καταλαβαίνει το λάθος.
Μπλεγμένοι στους αραχνοϊστούς των ψευδαισθήσεων
δε βλέπουμε την έξοδο για το πέταγμα στα ουσιώδη.

Θαμπώθηκαν τα μάτια μας απ΄τη μαγεία της γνώσης

και από την επανάσταση της τεχνολογίας.
Τώρα πια στις σεληνόφωτες νύχτες είμαστε άδειοι
στις ρόδινες χαραυγές και στα δειλινά μοναχικοί.
Μέσα στην ανακατωσούρα του μυαλού και της ψυχής
στη δυσαρμονία σκέψεων και αλόγιστων πράξεων
δεν βυθιζόμαστε στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος
και πνίγουμε τα αποστεωμένα μας συναισθήματα
στην ισοπέδωση των μικρών και των μεγάλων αξιών.
Πως μπλεχτήκαμε σ΄αυτή την κενόδοξη τρικυμία ;
Πως ξεστρατίσαμε απ΄το δρόμο της ανθρωπιάς ;
Δεν είναι η ουσία της ζωής στη νεκρωμένη φαντασία
στα παγερά, αδιάφορα προς τον διπλανό βλέμματα
στις δηλητηριασμένες απ΄την καχυποψία σχέσεις
και στα προσωπεία που παγιδεύουν την αλήθεια.
Αντί, λοιπόν, να χανόμαστε ερευνώντας το σύμπιαν
ας καταδυθούμε πρώτα μέσα μας στα βάθη της ψυχής
για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να επανέλθουμε.
Να ζήσουμε την ομορφιά της κάθε στιγμής
Τα απλά και τα καθημερινά κρύβουν
τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα αληθινά…….

Φωνή - κραυγή

Το ¨πέταγμα στο πουθενά¨, μέρες έμεινε κρεμασμένο με μανταλάκι στο Περίπτερο του ΑΛΗΘΙΝΟΥ, μέχρι που βράχηκε…Κεντρικό περίπτερο στην πολύβουη πόλη με χιλιάδες περαστικούς διαβάτες κάθε μέρα. Λίγοι όμως, μετρημένοι στα δάχτυλα, έσκυψαν για να δουν τι λέει… Οι περισσότεροι κρατούσαν την ομπρέλα χαμηλά και δεν έβλεπαν…Κανείς δεν ψηλάφησε τη σελίδα για να καταλάβει πως υπάρχει και συνέχεια πίσω (δεύτερη σελίδα). Αυτήν σήμερα κρεμώ, μέσα σε ζελατίνη για να αντέξει, και σε πιο περίοπτο σημείο για να φαίνεται από παντού…Που ξέρεις μπορεί και η βροχή να περιμένει μερικές μέρες, μέχρι να ακουστεί η κραυγή ενός νέου που πνίγεται στα αδιέξοδα της ευημερούσας κοινωνίας μας…
«Πίσω από τις έρευνες, τις μελέτες, τις διαβουλεύσεις, τις διασκέψεις τις ενημερώσεις , τις προτάσεις και τις συσκέψεις σας, τις εκδηλώσεις σας, τους μονότονους απολογισμούς, την αχρησίμευτη παράθεση στατιστικών στοιχείων ,το ακατάληκτο κουβεντολόι σας, τις ιδεολογικοποιημένες θεωρίες, τις ψυχαναλυτικοφαρμακευτικές προσεγγίσεις και τις αναποφάσιστες αποφάσεις σας.
Πίσω απ΄ τα διανοητικά τεχνάσματα, τις ελευθερόστομες απόψεις, τις φλύαρες κρίσεις, τα «προοδευτικά» φληναφήματά σας, τις κατασταλτικές και προληπτικές μεθόδους σας.
Πίσω από το βόλεμα στον νευρωτικό καταναλωτισμό σας, τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό σας, τη νέα ηθική τάξη πραγμάτων, τις ανώφελες αστόχαστες νουθεσίες, τα κοινωνικά αδιέξοδα και την ελλειμματική ποιότητα ζωή σας.
Είμαστε εμείς, οι ασυμβίβαστοι, οι διαφωνούντες, οι οχληροί μάρτυρες του λανθάνοντα μηδενισμού σας, που ματώνουμε καθημερινά στα συρματοπλέγματα της «παραμύθας», γιατί τα δικά σας παραμύθια δεν ήταν αληθινά.
Είμαστε εμείς, με τα τρυπημένα κορμιά απ΄τις σύριγγες της εγκατάλειψης, της αποξένωσης, της ψυχρής πραγματικής αδιαφορίας σας, που σηκώνουμε το βάρος της κρίσης αξιών του συστήματος, του πολιτισμού σας, που ασφυκτιούμε απ΄την καταπίεση και τα απαγορευτικά σας δε πρέπει.
Είμαστε εμείς, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού για σας, οι «ψαγμένοι» και «υποψιασμένοι», που αρνούμαστε να αναπαράγουμε τον σκληρό κόσμο που μας κληροδοτήσατε, που αγαπάμε τη ζωή και αρνούμαστε όλους εσάς, που στραγγαλίζετε τα όνειρά μας, τις ευαισθησίες και τις ιδιαιτερότητές μας.
Ελάτε λοιπόν κοντά μας, αφουγκραστείτε τις αντιλογίες μας, μαζέψτε τα συρματοπλέγματα από γύρω μας, μην «ασχολείστε» μαζί μας για να διασκεδάσετε την πλήξη σας και την έλλειψη φαντασίας και ανοίξτε άδολα και χωρίς κανόνες την κοινωνική αγκαλιά σας.
Δεν είμαστε ΕΜΕΙΣ και ΕΣΕΙΣ, είμαστε ΟΛΟΙ.
Αφήστε μας να σας πλησιάσουμε με ειλικρίνεια και δώστε μας απλόχερα την έμπρακτη κατανόησή σας. Δώστε μας αληθινά πρότυπα ζωής. Φτάνουν πια οι προσπάθειες με λόγια, όχι πια άλλους λαϊκισμούς, περιχαρακώσεις και κοινωνικούς αποκλεισμούς. Επιτέλους Ανθρωπιά ……..»

Πέταγμα στο πουθενά

Απόγευμα Σαββάτου στην πολύβουη πόλη
με τον ουρανό θολό και τον αέρα να φυσάει..
Δίπλα ακριβώς από τις γραμμές του τρένου
το ακατοίκητο νεόχτιστο, σιωπηλό και κρύο.
Έβρεχε απ΄το πρωί μέχρι και το μεσημέρι
Κι όταν σταμάτησε, το δοξάρι δεν εμφανίστηκε.
Αν ερχόταν, αν έβγαινε έστω και για λίγο
Ίσως και να φώτιζε το μουντό τριγύρω τοπίο
και τα άχρωμα όνειρα των δυο παιδιών στο κτίσμα
που έψαχναν διέξοδο στην κιτρινωπή σκόνη.
Έτρεμαν οι σύριγγες στα χέρια τους, και δίπλα
το κουταλάκι πάνω απ΄τη φλόγα που έσβηνε.
Αργά και καταπραϋντικά κύλησε στις φλέβες τους
το λιωμένο στο ξινό, φαρμάκι-βάλσαμο
Ο ένας άντεξε, ο άλλος όχι, και πέταξε στο πουθενά.
Σε λίγο, δυο διαφορετικές σειρήνες ηχούσαν δυνατά
αναστατώνοντας τους εφησυχασμένους της γειτονιάς
Αστυνομικοί και νοσοκόμοι στο καθήκον της βάρδιας.
Μετά, όλα όπως πρώτα, σιωπηλά κι ανέκφραστα
Παντού σφαλισμένα παράθυρα και άδειες καρδιές....

Είμαστε άνθρωποι ;

Δευτέρα, 12 Νοέμβριος 2007

OΠOIOΣ MΠOPEI AΣ BOHΘHΣEI

Χθες πήρα ένα απρόσμενο (ως προς το περιεχόμενο) μήνυμα, και χωρίς δεύτερη σκέψη, το καταχώρησα αυτούσιο στο δικό μου Μπλοκ. ΄Ηταν μήνυμα με έκκληση για βοήθεια σε πάσχοντα συνάνθρωπό μας (παιδί νοσηλεύεται κ.λ.π...........................................................................................................................................
Μία από τις πολλές καθημερινές περιπτώσεις που συμβαίνουν γύρω μας και πολλές φορές δίπλα μας, αλλά δυστυχώς μας αφήνουν αδιάφορους ή τις προσπερνάμε με λοξή ματιά. Πλέον έχουν εθιστεί οι παγερά αναίσθητες καρδιές μας και δεν ασχολούμαστε με τον πόνο των άλλων…Που καιρός για τέτοιες ευαισθησίες , αφού όλοι τρέχουμε και δεν φτάνουμε…. Κι όμως αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής, που μαθαίνουμε, ακούμε ή βλέπουμε καθημερινά δεν είναι παρά ακίδες - αγκάθια που αγκυλώνουν λίγους, βελόνες αιχμηρές που τρυπούν περισσότερους και αμφίστομες λόγχες που λογχίζουν τους πολλούς, ώστε να συνέλθουμε από τον παχυδερμισμό μας, να ξυπνήσουμε από το λήθαργο και να πράξουμε το χρέος μας ως άνθρωποι..!!!
Σήμερα θα αποσύρω τη χθεσινή ανάρτηση και στη θέση της θα τοποθετήσω τα λόγια ενός αγνώστου προσευχόμενου…..

Ζητούσα από το Θεό απαιτητικά και επίμονα
πλούτο και χρήματα , πολλά λεφτά για νάχω
κι Εκείνος μούδινε υγεία και διάθεση να δουλεύω
Του ζητούσα δόξα, σοφία αλλά και δύναμη εξουσίας
Εισέπραττα σκοτούρες και προβλήματα για να λύσω
αλλά και ευκαιρίες, πολλές ευκαιρίες για ταπείνωση
Παρακαλούσα να μου χαρίσει αντοχές και θάρρος
Ερχόταν κι άλλες δυσκολίες, σχεδόν ¨αξεπέραστες¨
Κίνδυνοι που έπρεπε να παλέψω για να τους ξεπεράσω
Ζητούσα χάρες και χαρίσματα, αγάπη και κατανόηση
Μούδινε άτομα με ανάγκες, ανήμπορους να βοηθήσω
αδύνατους να ενισχύσω και αφορμές να γίνω άνθρωπος
Απελπίστηκα, αφού ότι του ζητούσα και ήθελα πολύ ,δεν το πήρα
Μέχρι που ακούστηκε μια φωνή μέσα μου και άνοιξαν
τα τυφλωμένα μάτια της ψυχής μου για να δουν πως
Πήρα με απλοχεριά αυτά που πραγματικά χρειαζόμουνα
Η προσευχή μου είχε εισακουστεί……

΄Ενας σύγχρονος Οδυσσέας καβαλάρης

περιπλανιέται σε άγριες φουρτούνες

σε άνυνδρες μέρες και νύχτες

και σε ταξίδια χωρίς νόστο

στις κρύες γειτονιές του κόσμου

μέσα από στείρες διαδρομές….

Χωρίς ανθρωπιά οι αχανείς τόποι

της υλικής πραγματικότητας

και οι ορίζοντες του αύριο θαμποί

Άνθρωποι και παγερές στατιστικές

ψυχροί αριθμοί και δυσοίωνες προβλέψεις

Αλλά και φτιασιδωμένα συμπεράσματα

που θέλουν τους λίγους ν΄απολαμβάνουν

και τους πολλούς, πάντα, να προσδοκούν.

Ελπίδες με κάλπικο αντίκρισμα

χαμένες και διασκορπισμένες όλες

στον τεχνολογικό βιασμό της κτίσης

στην ανισοκατανομή του πλούτου της γης

στην πλήρη κυριαρχία της ασυλλογισιάς

και η Ιθάκη πουθενά στο χάρτη….........