Της συνείδησης μονόλογος

Στης μοναξιάς, τις δύσκολες και αξημέρωτες νύχτες

για σένα μου μιλάει η συνείδηση μονολογώντας....

Ακούω τους ήχους απ΄ τις ανερμάτιστες εμμονές σου

καθώς διαχέεσαι άσκοπα στο απροσδιόριστο βαθύ.

Ακόμα κι όταν ξεφεύγεις απ΄τα δίχτυα του πεπρωμένου

πάλι σε δαιδάλους αδιέξοδης περιπλάνησης μπλέκεις..

Παρακολουθώ με πολύ πόνο τα ματωμένα δάκρυά σου

καθώς κυλούν στο αυλάκι του μισητού συμβιβασμού.

Νιώθω να σιμώνεις και τυφλώνομαι απ΄τη λάμψη σου.

Πραγματικά ηφαιστειακή έκρηξη το κοίταγμά σου !!!

Δεν αντέχω κι αποτραβιέμαι..... Σειρά μου,

αφού,τώρα , ο μονόλογος συνεχίζεται για μένα.

Διαπεραστική κι αληθινή η φωνή της συνείδησης,

μου θυμίζει μια-μια τις βασανιστικές προσπάθειές μου

τον αγωνιώδη παιδεμό να συνθέσω την εικόνα σου

Κοντεύω να λυγίσω, αλλά το διαισθάνεται αμέσως...

Πριν αποκάμω, μου χαμογελά λυτρωτικά, κι ανασαίνω.

Κλείνει το μονόλογό της παρηγορητικά, προσθέτοντας

« όσο στην αγκαλιά της απαντοχής εκείνη θα κρατάς

και θα ψελλίζεις το όνομά της με της ψυχής τα χείλη

εγώ θα μονολογώ μέχρι τ΄ ονειροπόλημα ξεθωριάσει »...

Υ.Γ : Για όσους επιμένουν στο όνειρο, ακόμα και ξεθωριασμένο.