Με πολλά γαμόγελα η νέα χρονιά

Μπορείς να πλάσεις ιλαρή τη Ζωή σου και να διώξεις απ΄αυτήν τις θαμπές στιγμές. Μπορείς να σμιλέψεις την όψη του προσώπου σου, χαρωπή, γλυκύτατη και μειλίχια, και να σβήσεις τυχόν σημάδια προσποίησης, ειρωνείας και επιτήδευσης…
Τα υλικά είναι τα ίδια και για τις δύο περιπτώσεις: Χαμογέλιο (αβίαστο, ελαφρό, αγγελικό, απαλό, συμπαθητικό και αδιάκριτο), Χαμογέλασμα (ανεπιτήδευτο, αδιόρατο, αξιαγάπητο, φυσικό, αυθόρμητο και απροσποίητο)..
Η συνταγή είναι πολύ απλή και ανέξοδη. Διαστέλλεις απλώς τα χείλη, μόλις η ψυχή δώσει το έναυσμα. Μπορεί να μην κοστίζει τίποτα, όμως, δημιουργεί πολλά. Επιδαψιλεύει ευτυχία και χαρά, συνδαυλίζει καλή προαίρεση και θέληση, ενισχύει τη συνεννόηση, την επικοινωνία και την συγκατάβαση, αναπαύει τους κουρασμένους και οδηγεί τους χαμένους σε ηλιόφωτο ξέφωτο….
Φλόγα κόκκινη είναι το χαμόγελο, κι αν δεν το μοιραστείς σβήνει, ποτήρι με εύγευστο κρασί, που όσο το αδειάζεις γεμίζει περισσότερο………
Θερμές ευχές
για καλή χρονιά, με χαμόγελα για όλο τον κόσμο

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Αλήθεια, τι ήταν εκείνο το αστέρι, που οδήγησε τους μάγους στο στάβλο, όπου γεννήθηκε ο Χριστός ; Τι είδους ουράνιο σώμα μπορεί να ήταν αυτό το περίεργο αστέρι ; Και πως μπόρεσαν οι μάγοι να κάνουν αυτό το τεράστια μεγάλο ταξίδι - προσκύνημα, απλά, ακολουθώντας ένα ουράνιο σώμα ; Χιλιάδες τα χρόνια που ακολούθησαν, χωρίς καμιά εξήγηση. Η σύγχρονη αστρονομία δεν έχει ακόμη βρει μια πειστική απάντηση....

Κι αφού οι επιστήμονες δεν έλυσαν ακόμα το μυστήριο, εμείς θα εξακολουθούμε να ζούμε το πανέμορφο χριστουγεννιάτικο όνειρο, και το αγιοβασιλιάτικο παραμύθι....Μήπως άλλωστε και η Επιστήμη δεν είναι το πιο συναρπαστικό Παραμύθι ;;;

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ

Σε όλους τους συνταξιδιώτες της Μπλογκόσφαιρας.....σε όλους τους ανθρώπους της γης, με ζεστά ή παγωμένα όνειρα, με ή χωρίς δικαίωμα στην Ελπίδα, στο άστρο της Βηθλεέμ και στον Αϊ-Βασίλη...

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΚΑΡΔΙΑΣ

Όταν παίρνουμε, γεμίζουμε τα χέρια μας,

τις τσέπες μας και τα στομάχια μας.
Όταν δίνουμε αδειάζουμε τα χέρια μας,
όχι όμως τις τσέπες και τα στομάχια μας.
Σίγουρα πάντως με το να δίνουμε,
γεμίζουμε το μυαλό και την ψυχή. Κι όταν παίρνεις και δίνεις γεμίζει η Ζωή σου. Αν παίρνεις, άρα έχεις και άρα πρέπει να δίνεις, απ΄αυτά που έχεις……
Αν από τα δύο είναι να προτιμήσουμε ένα, το δεύτερο(να δίνεις) είναι το δυσκολότερο, γι αυτό και πιο ιερό, πιο συγκλονιστικό,πιο απλό, πιο ταπεινό κι ανθρώπινο….
Και για να το προτιμήσουμε, πρέπει να γίνουμε άνθρωποι.
Γιατί το ότι είμαστε άνθρωποι θεωρείται αδιαμφισβήτητο… Είμαστε άνθρωποι, χωρίς ανθρωπιά,
ας την αποκτήσουμε λοιπόν, για να γίνουμε άνθρωποι και να γεμίσουμε τη ζωή μας δίνοντας.
Μέρες που έρχονται, ας δώσουμε απ΄αυτά που έχουμε, γιατί είναι πολλά. Δεν είναι μόνον τα υλικά αγαθά….
Υπάρχουν πολλοί τρόποι, χιλιάδες οι αφορμές για να δώσουμε χαρά στον διπλανό μας, για να χαϊδέψουμε την πονεμένη ψυχούλα του, για να ζεστάνουμε τα παγωμένα του αισθήματα, να μην αφήσουμε το φως της ελπίδας, που τρεμοσβήνει να σβήσει…..Μόνο δύο σταγόνες αγιολάδι χρειάζεται,
ας της ακουμπήσουμε ευλαβικά στο καντηλάκι της, και μετά ας πετάξουμε και πάλι ψηλά, πάντα ψηλά, με θέαση τον Ουρανό και προορισμό την κορυφή του, την κορυφή του χρέους μας..
Γαλάζιο και κόκκινο παντού, από πάνω ουρανός, κάτω θάλασσα και τριγύρω βαθυκόκκινες ανταύγειες της Ανατολής, το χάραμα της καινούργιας μέρας. Ψηλά, πάντα ψηλά, παντού ουρανός…….

Ο Θεός της ειρήνης που έστειλε τον Χριστό στη γη μας, είθε να γαληνέψει τις καρδιές μας, για να ειρηνέψει και η ανθρωπότητα. Από τον άνθρωπο στην ανθρωπότητα. Σ΄αυτή την ουτοπία έφθασα να πιστεύω, από τότε που ξεκίνησα να καταδύομαι μέσα μου για να γνωρίσω εμένα, σ΄αυτήν θέλω να παρασύρω και σένα, για να γίνομαι δύο, να περάσουμε στο εμείς και να φθάσουμε στο όλοι…

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ – ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ – ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ
Στο Αερικό, στην Αναστασία, στην EVA F. , στην ELENA POETRY στην Ελένη(L.N.E), στον Ελεύθερο, στην Ερση, στη genna ,στη Λυγερή Βασιλείου ,στον onisimo, στον SPY, στον Τάκη Τσαντήλα, στον Σαράντη, στον Νίκο Παπανικολόπουλο στην Ηλιόφτερη ,στη Μαρία Νικολάου, στην Penthesileia…………..στον κόσμο όλο

Το δάκρυ, η τέχνη και η Ζωή…

Παντού στον κόσμο,

σε όλα τα ζωντανά πλάσματα

το δάκρυ ίδιο είναι…

Δεν έχει σχήμα, όταν κατρακυλά

δεν έχει χρώμα, ούτε ήχο.

Διάφανο, κρυστάλλινο, αρμυρό..

Μόνο με την καρδιά το ακούς

το ψηλαφείς και το βλέπεις…

Την αρμύρα του τη γεύεσαι

σαν φτάσει στα χείλη…..

Στοιχείο της Ζωής είναι και το δάκρυ.
Κυλάει και χάνεται….
Αφήνει, όμως, στο πέρασμά του τα αδιόρατα ίχνη του.
Αυτά ακολουθούν, η ευαισθησία, το χάρισμα και το ταλέντο.
Έτσι γεννιέται η τέχνη...... Όσο δάκρυα θα τρέχουν . Η τέχνη θα βλασταίνει….
Το δάκρυ είναι
δρόμος να βιώσεις την αλήθεια
να νοήσεις
το χωμάτινο του ανθρώπου
η τέχνη σε βοηθάει να τον περπατήσεις….

Αγάπη για τα άλογα

Για τη Μαρία της Λυγερής , τη Μαρία τη δική μου , τη δική σου , τις Μαρίες όλου του κόσμου…

Αγαπώ τα άλογα
για το περήφανο περπάτημά τους
για το ανέμισμα της χαίτης
που αποπνέει ελευθερία
για το ευθυτενές βλέμμα τους
μέσα απ΄τα δυο εξαιρετικά
μεγάλα μάτια τους
στην κορυφή της αγέρωχης
κεφαλής τους…..
Όλα αυτά συμβολίζουν
την ανθρώπινη αξιοπρέπεια και τιμή
την ευθύτητα του χαρακτήρα
την ευγένεια και τη λεπτότητα στους τρόπους
το ήθος και την ειλικρίνεια στη συμπεριφορά
τη γενναιοδωρία και το σεβασμό
την περηφάνια με την έννοια της υψηλοφροσύνης…

Λίγα λόγια για την ιστορία του αλόγου

Τα αρχαιότερα ίχνη των προγόνων του αλόγου έχουν βρεθεί σε πετρώματα της Ηωκαίνου περιόδου (πριν 50.000.000 χρόνια). Απολιθωμένοι σκελετοί του Ηώιππου (Eohippus) βρέθηκαν στην κοιλάδα του Μισισιπή της Β. Αμερικής.
Άγρια άλογα μετανάστευσαν νοτιοδυτικά προς τη Μικρά Ασία κι από εκεί προς την Αίγυπτο και τις Μεσογειακές χώρες, όπου έδωσαν τοπικές φυλές. Το 1519, ο Ισπανός εξερευνητής Ερνάν Κορτές μετέφερε τα πρώτα άλογα στον Νέο Κόσμο. Η αρχαία ελληνική μυθολογία έπλασε τους Κένταυρους το πιο φανερό σύμβολο της στενής σχέσης αλόγου και αναβάτη.
Η σχέση του αλόγου με τον άνθρωπο υπήρξε μοναδική και η μεγάλη επίδρασή του εκφράζεται και στη γλώσσα με λέξεις όπως, ιππότης, ιπποτικός, ιπποτισμός, οι οποίες γενικά υπονοούν τιμή, σεβασμό, καλούς τρόπους και ευθύτητα χαρακτήρα.
Το άλογο κατέλαβε ιδιαίτερη θέση στο χώρο της τέχνης : από τα σχεδιάσματα της λίθινης εποχής μέχρι τα αριστουργήματα των αετωμάτων του Παρθενώνα, από τα γλυπτά των τάφων της Κινεζικής δυναστείας των Τάνγκ μέχρι τα σχέδια του Λεονάρντο ντα Βίντσι και το άγαλμα του Κολεόνε του Βερόκιο, από το Κοράνιο μέχρι τη σύγχρονη λογοτεχνία και τη μουσική, το άλογο ενέπνευσε καλλιτέχνες όλων των εποχών σε όλα τα μέρη του κόσμου.
Τα εξαιρετικά μεγάλα μάτια του αλόγου, στην κορυφή του κεφαλιού, που επιτρέπουν την κατόπτευση πολύ ευρύτερης περιοχής από εκείνη του ανθρώπου, και τα πόδια που είναι φτιαγμένα για τρέξιμο, επέτρεψαν στα άλογα να επιζήσουν δια μέσου των αιώνων, παρά τις συνεχείς επιθέσεις των σαρκοφάγων ζώων, που δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση στο κρέας τους.
Από τη 2η π.Χ χιλιετία, ίσως και παλαιότερα, ο ίππος χρησιμοποιήθηκε για ιππασία από άγριους νομαδικούς λαούς της κεντρικής Ασίας. Ένας από αυτούς τους λαούς, οι Σκύθες, ήταν άριστοι ιππείς και χρησιμοποιούσαν σέλες.
Μεταξύ των αρχαιότερων λαών που πολεμούσαν και κυνηγούσαν έφιπποι ήταν οι Χετταίοι, οι Ασσύριοι και οι Βαβυλώνιοι. Από τον 8ο π.Χ αιώνα γνωρίζουμε με βεβαιότητα ότι χρησιμοποιήθηκαν για ιππασία τα άλογα στην Ελλάδα.
Η επικοινωνία του ιππέα με το άλογο επιτυγχάνεται μέσω της στομίδας και των βοηθημάτων. Ο αναβάτης διαβιβάζει τις προθέσεις του στο άλογο με συνδυασμό κατανοητών κινήσεων των χεριών και των ποδιών του, χρησιμοποιώντας διάφορα εξαρτήματα. Με την επανάληψη, το άλογο θυμάται αυτή τη γλώσσα επικοινωνίας, κατανοεί τι του ζητείται και υπακούει.

΄Ενα αστέρι πέφτει - πέφτει....

Από μικρό παιδί συνήθιζα τις νύχτες (ιδίως εκείνες τις καθαρές και τις λαμπερές) να κοιτάζω και να θαυμάζω τ΄αστέρια στον ουρανό… Τις περισσότερες φορές καθόμουν υπομονετικά και τα μετρούσα, για να εξασκούμε στην παρατήρηση!!! Γέμιζε η ψυχή μου από ευχαρίστηση, όταν προλάβαινα να κάνω μια ευχή την ώρα που έπεφτε ένα αστέρι και απογοήτευση όταν δεν την ολοκλήρωνα επειδή το πέσιμο ήταν αστραπιαίο. Πολλές ο ευχές, αμέτρητες, νύχτα με τη νύχτα διαφορετικές. Μία, όμως, ήταν σταθερή και την επαναλάμβανα κάθε φορά (σχεδόν σε κάθε πέσιμο)…Παρακαλούσα να ανταποκριθεί στο σκίρτημα της παιδικής ψυχής μου, εκείνη με τα μαύρα μάτια και το αινιγματικό χαμόγελο. Τα χρόνια μπορεί να πέρασαν, το μέτρημα των αστεριών να σταμάτησε, αλλά το ενατένισμα του ουρανού συνεχίζεται με άλλα πλέον συναισθήματα.. Το κουσούρι έμεινε. Μπορεί εκείνη με τα μαύρα μάτια και το ναζιάρικο χαμόγελο να χάθηκε στα σοκάκια του κόσμου, μαζί και οι ανεκπλήρωτες ευχές μου, αλλά οι θύμισες εκείνων των παιδικών και αθώων ονείρων, με τα πεφταστέρια, ζωντανεύουν κάπου-κάπου, ακόμα και σήμερα, με νοσταλγία και έντονο συναισθηματικό προβληματισμό. Τώρα το όνειρο έσβησε με την εξήγηση της επιστήμης…Το πεφταστέρι δεν είναι αστέρι, ούτε καν κομμάτι αστεριού.. Τα αστέρια είναι τεράστιες μπάλες αερίων που καίγονται και εκπέμπουν ενέργεια υπό μορφή φωτός και θερμότητας. Δεν πέφτουν τα αστέρια, αλλά μένουν στη θέση τους. Τα φωτεινά αντικείμενα που βλέπουμε να διαγράφουν πτωτική τροχιά και να χάνονται, είναι μικρά στερεά αντικείμενα που εισέρχονται στην ατμόσφαιρα της Γης με πολύ μεγάλη ταχύτητα που φτάνει τα 70 χιλιόμετρα το δευτερόλεπτο. Η κίνηση στην ατμόσφαιρα ( επειδή κάθε κίνηση σε ρευστό συναντά αντίσταση ) δημιουργεί τριβή η οποία είναι πολύ μεγάλη λόγω της μεγάλης ταχύτητας, με αποτέλεσμα να αναπτύσσεται θερμότητα στην επιφάνεια του σώματος. Έτσι, το σώμα καίγεται και αυτό που βλέπουμε είναι ένα κινούμενο στερεό αντικείμενο που καίγεται και φωτοβολεί. Τα αντικείμενα αυτά δεν φτάνουν ποτέ στη Γη, αφού με την καύση καταστρέφονται…Θεόρατα τα αναπάντητα ερωτήματα καθώς προχωρώ στο λαβύρινθο της επιστημονικής εξήγησης των πραγμάτων. Τι κι αν είμαι καλοπροαίρετος και δεκτικός σε κάθε τι καινούργιο και άγνωστο σε μένα.. Τα κενά του μυαλού μου δεν γεμίζουν!! Δεν με καλύπτει η θέση της Υποκβαντικής Κινητικής Θεωρίας, σύμφωνα με την οποία η ύλη συνεχώς γεννιέται μέσα από σπόρους που αναδύονται μέσα από το πρωταρχικό υποκβαντικό χάος. Ούτε βέβαια η θεωρία του Πληθωριστικού Σύμπαντος(το καμάρι της κοσμολογίας), σύμφωνα με την οποία οι θεμελιώδεις αρχές σχετικά με τη δημιουργία του σύμπαντος είναι άγνωστες και πως μπορούμε μόνο να περιγράψουμε με αρκετή ακρίβεια την εξέλιξη αυτού αμέσως μετά, μπορεί να καταλαγιάσει την τρικυμία μέσα μου. Έχει κανείς από σας, τους πλοηγούς του διαδικτύου και τους περιηγητές της Μπλογκόσφαιρας να μου προσφέρει κάτι; Περιμένω………..

Αετοί και σαλίγκαροι

Ανεβαίνουν ψηλά, σκαρφαλώνουν
μαζί με τους αετούς και οι σαλίγκαροι!!
Φτάνουν ακόμα και στην κορυφή……..
Η πορεία, όμως, και η διαδρομή διαφέρουν
Κι αν αυτό για τους πολλούς είναι λεπτομέρεια
για τους λίγους, ευτυχώς ακόμα, είναι το παν…..
Οι αετοί φτάνουν ψηλά πετώντας
με αγέρωχο βλέμμα και σταθερό προσανατολισμό
Οι σαλίγκαροι γλύφοντας , έρποντας και
κάπου-κάπου στηριζόμενοι στα κέρατά τους……..

Ένας αετός

με λαβωμένες τις φτερούγες
μπορεί ψηλά

να μην μπορεί να πετάξει,
αλλά κότα δεν γίνεται ποτέ.
Παραμένει

ένας λαβωμένος αετός
που πετάει χαμηλότερα,
αλλά εξακολουθεί να πετάει…
και πεθαίνει πάντα στον αέρα
και ποτέ σε κοτέτσι ή στην κοπριά...

Σ΄ευχαριστώ

Για τη ζεστή εκείνη αγκαλιά

στου Νοέμβρη το παγερό απόβραδο.

Για το απρόσμενο, όμορφο ταξίδι

που γύρισε τα χρόνια πίσω ολοταχώς.

Για το αχνό, θλιμμένο δάκρυσμα

που κύλησε με το χρώμα της βλεφαρίδας.

Για κείνα τα νοτισμένα αμήχανα χαμόγελα

και τις πολλές βαθιές ανάσες στα στήθη μου.

Για το ατελείωτο ξεδίπλωμα της θύμησης
και τα αδέξια φιλιά, που έσταζαν πόθο.

Για το αχαλίνωτο διεισδυτικό βλέμμα σου

και το στέναγμα που διέκοπτε τα λόγια.

Για το μεθυστικό της μιλιάς σου άρωμα

και τη μελένια γεύση απ΄τ ακροδαχτυλά σου.

Για όλα αυτά και τόσα άλλα σ΄ευχαριστώ...

Για τις ξάγρυπνες νύχτες που ακολούθησαν...

Υ.Γ : Ακόμα και τώρα απίστευτο μου φαίνεται,

το πως χώρεσαν τόσες στιγμές σ΄ένα μονάχα απόβραδο !!!

Υστερόγραφο στην προηγούμενη ανάρτηση

Οι νέοι επισκέπτες – αναγνώστες ας ανατρέξουν στην καρδιά πρώτα και μετά στο υστερόγραφο.
Μια άποψη στρογγυλευμένη μετεωρίζει μέσα μου, αλλά για να ακινητοποιηθεί και να πάρει ακλόνητη θέση – πεποίθηση δεν το βλέπω….….Η αναζήτηση μιας υπέρτερης Δύναμης (Θεός;) βασανίζει τον ανθρώπινο νου σε όλα τα στάδια της μακράς πορείας του στο χρόνο, υποκινείται από τη βαθιά επιθυμία για γνώση του επέκεινα……. Αυτή η αναζήτηση ανάλογα με το εξελικτικό επίπεδο της ανθρώπινης νόησης είχε και έχει διαφορετικά χαρακτηριστικά σε κάθε εποχή……. Σήμερα (και ίσως παραδόξως) επιτείνεται, εξαιτίας του γενικευμένου φόβου για τα αποτελέσματα των επιτευγμάτων της επιστήμης(γενετική χειραγώγηση),των κινδύνων από την ανεξέλεγκτη διάδοση των πυρηνικών και τη σοβαρή διατάραξη της οικολογικής ισορροπίας, αλλά και του φόβου για την απώλεια του νοήματος της ύπαρξης, ο οποίος εκπηγάζει από τη βαθιά δυσθυμία της αχαλίνωτης τάσης για κατανάλωση (στις αναπτυγμένες…κοινωνίες) που παίρνει όλο και μεγαλύτερες διαστάσεις…..Περιγράφεται μια πραγματικότητα, αιτιολογείται μια τάση, αλλά για απάντηση δεν τη βλέπω. .Εσείς τι λέτε ;

Kαρδιά έχουμε όλοι, ψυχή όμως ;;;

Από τα όργανα του ανθρωπίνου σώματος, η καρδιά είναι ίσως το πιο θαυμαστό!!! Για τους επιστήμονες, η καρδιά, είναι μια μοναδική αντλία που διοχετεύει το αίμα σε όλα τα μέρη του σώματος, εκτελώντας καθημερινά 100.000 συστολές και διαστολές και ωθώντας 8 κυβικά μέτρα (9 τόνους) αίμα στο ανθρώπινο σώμα. Οι χτύποι της ανέρχονται σε 36 εκατομμύρια το χρόνο και σε 2,5 δισεκατομμύρια κατά τη διάρκεια της ζωής ενός ανθρώπου ηλικίας 70 χρόνων. Η ροή του αίματος στο ανθρώπινο σώμα είναι ένα από τα πολυπλοκότερα δίκτυα αγωγών υπό πίεση, αν ληφθεί υπόψη ότι το συνολικό μήκος των αγγείων όπου κινείται το αίμα είναι 100.000 χιλιόμετρα. Το μήκος αυτό αντιστοιχεί με 2,5 φορές το γύρο του κόσμου και είναι ίσο με 8 φορές τη διάμετρο της Γης.
Η προσπάθεια του ανθρώπου να κατασκευάσει τεχνητή καρδιά με όλα τα χαρακτηριστικά της φυσικής, αποδείχτηκε από τα δυσκολότερα προβλήματα της τεχνολογίας, γιατί η φυσική καρδιά είναι μία και μοναδική!!!
Αυτή η μοναδικότητά της είναι ένα από τα πολλά αναπάντητα ερωτήματα που βράζουν μέσα μου, χρόνια τώρα, και ζητούν διέξοδο διαφυγής με πειστικές απαντήσεις. Ακόμα και αν η επιστήμη καταφέρει τελικά και κατασκευάσει την τεχνητή καρδιά κατ΄απομίμηση της τελειότητας της φυσικής (όπως προσδοκούν οι τεχνοκράτες ορθολογιστές) το ερώτημα θα εξακολουθήσει να μετεωρίζει και μάλιστα μεγαλύτερο. Το καλούπι, το δείγμα, το υπόδειγμα, το πρότυπο αυτό της αντλίας, της φυσικής καρδιάς, που ωθεί 9 τόνους αίμα στο ανθρώπινο σώμα, ποιός νους το σχεδίασε και ποιός κατασκευαστής το κατασκεύασε και με τι υλικά ;
Περιμένω τις δικές σας απαντήσεις. Ακόμα και αν δεν είναι πειστικές, θα γίνουν καλοπροαίρετα δεκτές………………………………..

Κατάδυση στα βάθη της ψυχής

Μέσα στη δίνη της άχρωμης καθημερινότητας
στη στυγνή και άνοστη πραγματικότητα
αναζητούμε της ζωής το χαμένο νόημα
και κανείς μας δεν καταλαβαίνει το λάθος.
Μπλεγμένοι στους αραχνοϊστούς των ψευδαισθήσεων
δε βλέπουμε την έξοδο για το πέταγμα στα ουσιώδη.

Θαμπώθηκαν τα μάτια μας απ΄τη μαγεία της γνώσης

και από την επανάσταση της τεχνολογίας.
Τώρα πια στις σεληνόφωτες νύχτες είμαστε άδειοι
στις ρόδινες χαραυγές και στα δειλινά μοναχικοί.
Μέσα στην ανακατωσούρα του μυαλού και της ψυχής
στη δυσαρμονία σκέψεων και αλόγιστων πράξεων
δεν βυθιζόμαστε στα χρώματα του ηλιοβασιλέματος
και πνίγουμε τα αποστεωμένα μας συναισθήματα
στην ισοπέδωση των μικρών και των μεγάλων αξιών.
Πως μπλεχτήκαμε σ΄αυτή την κενόδοξη τρικυμία ;
Πως ξεστρατίσαμε απ΄το δρόμο της ανθρωπιάς ;
Δεν είναι η ουσία της ζωής στη νεκρωμένη φαντασία
στα παγερά, αδιάφορα προς τον διπλανό βλέμματα
στις δηλητηριασμένες απ΄την καχυποψία σχέσεις
και στα προσωπεία που παγιδεύουν την αλήθεια.
Αντί, λοιπόν, να χανόμαστε ερευνώντας το σύμπιαν
ας καταδυθούμε πρώτα μέσα μας στα βάθη της ψυχής
για να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας, να επανέλθουμε.
Να ζήσουμε την ομορφιά της κάθε στιγμής
Τα απλά και τα καθημερινά κρύβουν
τα μεγάλα, τα σημαντικά και τα αληθινά…….

Φωνή - κραυγή

Το ¨πέταγμα στο πουθενά¨, μέρες έμεινε κρεμασμένο με μανταλάκι στο Περίπτερο του ΑΛΗΘΙΝΟΥ, μέχρι που βράχηκε…Κεντρικό περίπτερο στην πολύβουη πόλη με χιλιάδες περαστικούς διαβάτες κάθε μέρα. Λίγοι όμως, μετρημένοι στα δάχτυλα, έσκυψαν για να δουν τι λέει… Οι περισσότεροι κρατούσαν την ομπρέλα χαμηλά και δεν έβλεπαν…Κανείς δεν ψηλάφησε τη σελίδα για να καταλάβει πως υπάρχει και συνέχεια πίσω (δεύτερη σελίδα). Αυτήν σήμερα κρεμώ, μέσα σε ζελατίνη για να αντέξει, και σε πιο περίοπτο σημείο για να φαίνεται από παντού…Που ξέρεις μπορεί και η βροχή να περιμένει μερικές μέρες, μέχρι να ακουστεί η κραυγή ενός νέου που πνίγεται στα αδιέξοδα της ευημερούσας κοινωνίας μας…
«Πίσω από τις έρευνες, τις μελέτες, τις διαβουλεύσεις, τις διασκέψεις τις ενημερώσεις , τις προτάσεις και τις συσκέψεις σας, τις εκδηλώσεις σας, τους μονότονους απολογισμούς, την αχρησίμευτη παράθεση στατιστικών στοιχείων ,το ακατάληκτο κουβεντολόι σας, τις ιδεολογικοποιημένες θεωρίες, τις ψυχαναλυτικοφαρμακευτικές προσεγγίσεις και τις αναποφάσιστες αποφάσεις σας.
Πίσω απ΄ τα διανοητικά τεχνάσματα, τις ελευθερόστομες απόψεις, τις φλύαρες κρίσεις, τα «προοδευτικά» φληναφήματά σας, τις κατασταλτικές και προληπτικές μεθόδους σας.
Πίσω από το βόλεμα στον νευρωτικό καταναλωτισμό σας, τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό σας, τη νέα ηθική τάξη πραγμάτων, τις ανώφελες αστόχαστες νουθεσίες, τα κοινωνικά αδιέξοδα και την ελλειμματική ποιότητα ζωή σας.
Είμαστε εμείς, οι ασυμβίβαστοι, οι διαφωνούντες, οι οχληροί μάρτυρες του λανθάνοντα μηδενισμού σας, που ματώνουμε καθημερινά στα συρματοπλέγματα της «παραμύθας», γιατί τα δικά σας παραμύθια δεν ήταν αληθινά.
Είμαστε εμείς, με τα τρυπημένα κορμιά απ΄τις σύριγγες της εγκατάλειψης, της αποξένωσης, της ψυχρής πραγματικής αδιαφορίας σας, που σηκώνουμε το βάρος της κρίσης αξιών του συστήματος, του πολιτισμού σας, που ασφυκτιούμε απ΄την καταπίεση και τα απαγορευτικά σας δε πρέπει.
Είμαστε εμείς, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού για σας, οι «ψαγμένοι» και «υποψιασμένοι», που αρνούμαστε να αναπαράγουμε τον σκληρό κόσμο που μας κληροδοτήσατε, που αγαπάμε τη ζωή και αρνούμαστε όλους εσάς, που στραγγαλίζετε τα όνειρά μας, τις ευαισθησίες και τις ιδιαιτερότητές μας.
Ελάτε λοιπόν κοντά μας, αφουγκραστείτε τις αντιλογίες μας, μαζέψτε τα συρματοπλέγματα από γύρω μας, μην «ασχολείστε» μαζί μας για να διασκεδάσετε την πλήξη σας και την έλλειψη φαντασίας και ανοίξτε άδολα και χωρίς κανόνες την κοινωνική αγκαλιά σας.
Δεν είμαστε ΕΜΕΙΣ και ΕΣΕΙΣ, είμαστε ΟΛΟΙ.
Αφήστε μας να σας πλησιάσουμε με ειλικρίνεια και δώστε μας απλόχερα την έμπρακτη κατανόησή σας. Δώστε μας αληθινά πρότυπα ζωής. Φτάνουν πια οι προσπάθειες με λόγια, όχι πια άλλους λαϊκισμούς, περιχαρακώσεις και κοινωνικούς αποκλεισμούς. Επιτέλους Ανθρωπιά ……..»

Πέταγμα στο πουθενά

Απόγευμα Σαββάτου στην πολύβουη πόλη
με τον ουρανό θολό και τον αέρα να φυσάει..
Δίπλα ακριβώς από τις γραμμές του τρένου
το ακατοίκητο νεόχτιστο, σιωπηλό και κρύο.
Έβρεχε απ΄το πρωί μέχρι και το μεσημέρι
Κι όταν σταμάτησε, το δοξάρι δεν εμφανίστηκε.
Αν ερχόταν, αν έβγαινε έστω και για λίγο
Ίσως και να φώτιζε το μουντό τριγύρω τοπίο
και τα άχρωμα όνειρα των δυο παιδιών στο κτίσμα
που έψαχναν διέξοδο στην κιτρινωπή σκόνη.
Έτρεμαν οι σύριγγες στα χέρια τους, και δίπλα
το κουταλάκι πάνω απ΄τη φλόγα που έσβηνε.
Αργά και καταπραϋντικά κύλησε στις φλέβες τους
το λιωμένο στο ξινό, φαρμάκι-βάλσαμο
Ο ένας άντεξε, ο άλλος όχι, και πέταξε στο πουθενά.
Σε λίγο, δυο διαφορετικές σειρήνες ηχούσαν δυνατά
αναστατώνοντας τους εφησυχασμένους της γειτονιάς
Αστυνομικοί και νοσοκόμοι στο καθήκον της βάρδιας.
Μετά, όλα όπως πρώτα, σιωπηλά κι ανέκφραστα
Παντού σφαλισμένα παράθυρα και άδειες καρδιές....

Είμαστε άνθρωποι ;

Δευτέρα, 12 Νοέμβριος 2007

OΠOIOΣ MΠOPEI AΣ BOHΘHΣEI

Χθες πήρα ένα απρόσμενο (ως προς το περιεχόμενο) μήνυμα, και χωρίς δεύτερη σκέψη, το καταχώρησα αυτούσιο στο δικό μου Μπλοκ. ΄Ηταν μήνυμα με έκκληση για βοήθεια σε πάσχοντα συνάνθρωπό μας (παιδί νοσηλεύεται κ.λ.π...........................................................................................................................................
Μία από τις πολλές καθημερινές περιπτώσεις που συμβαίνουν γύρω μας και πολλές φορές δίπλα μας, αλλά δυστυχώς μας αφήνουν αδιάφορους ή τις προσπερνάμε με λοξή ματιά. Πλέον έχουν εθιστεί οι παγερά αναίσθητες καρδιές μας και δεν ασχολούμαστε με τον πόνο των άλλων…Που καιρός για τέτοιες ευαισθησίες , αφού όλοι τρέχουμε και δεν φτάνουμε…. Κι όμως αυτά τα δυσάρεστα γεγονότα της ζωής, που μαθαίνουμε, ακούμε ή βλέπουμε καθημερινά δεν είναι παρά ακίδες - αγκάθια που αγκυλώνουν λίγους, βελόνες αιχμηρές που τρυπούν περισσότερους και αμφίστομες λόγχες που λογχίζουν τους πολλούς, ώστε να συνέλθουμε από τον παχυδερμισμό μας, να ξυπνήσουμε από το λήθαργο και να πράξουμε το χρέος μας ως άνθρωποι..!!!
Σήμερα θα αποσύρω τη χθεσινή ανάρτηση και στη θέση της θα τοποθετήσω τα λόγια ενός αγνώστου προσευχόμενου…..

Ζητούσα από το Θεό απαιτητικά και επίμονα
πλούτο και χρήματα , πολλά λεφτά για νάχω
κι Εκείνος μούδινε υγεία και διάθεση να δουλεύω
Του ζητούσα δόξα, σοφία αλλά και δύναμη εξουσίας
Εισέπραττα σκοτούρες και προβλήματα για να λύσω
αλλά και ευκαιρίες, πολλές ευκαιρίες για ταπείνωση
Παρακαλούσα να μου χαρίσει αντοχές και θάρρος
Ερχόταν κι άλλες δυσκολίες, σχεδόν ¨αξεπέραστες¨
Κίνδυνοι που έπρεπε να παλέψω για να τους ξεπεράσω
Ζητούσα χάρες και χαρίσματα, αγάπη και κατανόηση
Μούδινε άτομα με ανάγκες, ανήμπορους να βοηθήσω
αδύνατους να ενισχύσω και αφορμές να γίνω άνθρωπος
Απελπίστηκα, αφού ότι του ζητούσα και ήθελα πολύ ,δεν το πήρα
Μέχρι που ακούστηκε μια φωνή μέσα μου και άνοιξαν
τα τυφλωμένα μάτια της ψυχής μου για να δουν πως
Πήρα με απλοχεριά αυτά που πραγματικά χρειαζόμουνα
Η προσευχή μου είχε εισακουστεί……

΄Ενας σύγχρονος Οδυσσέας καβαλάρης

περιπλανιέται σε άγριες φουρτούνες

σε άνυνδρες μέρες και νύχτες

και σε ταξίδια χωρίς νόστο

στις κρύες γειτονιές του κόσμου

μέσα από στείρες διαδρομές….

Χωρίς ανθρωπιά οι αχανείς τόποι

της υλικής πραγματικότητας

και οι ορίζοντες του αύριο θαμποί

Άνθρωποι και παγερές στατιστικές

ψυχροί αριθμοί και δυσοίωνες προβλέψεις

Αλλά και φτιασιδωμένα συμπεράσματα

που θέλουν τους λίγους ν΄απολαμβάνουν

και τους πολλούς, πάντα, να προσδοκούν.

Ελπίδες με κάλπικο αντίκρισμα

χαμένες και διασκορπισμένες όλες

στον τεχνολογικό βιασμό της κτίσης

στην ανισοκατανομή του πλούτου της γης

στην πλήρη κυριαρχία της ασυλλογισιάς

και η Ιθάκη πουθενά στο χάρτη….........

Παγκόσμια ημέρα κατά της φτώχειας η 17η Οκτωβρίου

Η φτώχεια ακόμα και απ΄αυτούς που τη βιώνουν καθημερινά δεν μπορεί να προσδιοριστεί επ΄ακριβώς ως έννοια και όρος.
Σε κάθε όμως περίπτωση, άλλο είναι να περιγράφεις μια κατάσταση ανέχειας και εξαθλίωσης, κι άλλο να την υφίστασαι.. Άλλο είναι να «γιορτάζεις» τη φτώχεια μια συγκεκριμένη μέρα του χρόνου, κι άλλο να την αισθάνεσαι στο πετσί σου και μέχρι το κόκαλο, κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή, όλες τις μέρες του χρόνου και κάθε χρόνο. Και επειδή ακόμα και τα λόγια όταν είναι πολλά είναι φτώχεια, να, ποια είναι η αλήθεια της σημερινής ζοφερής πραγματικότητας, μέσα από τα στατιστικά στοιχεία των Παγκόσμιων Οργανισμών (με απόκλιση λάθους …των αριθμών προς το χειρότερο) :
(α) - Το μισό της ανθρωπότητας, δηλαδή περί τα τρία(3) δισεκατομμύρια άνθρωποι, ζει με κάτω από δύο δολάρια την ημέρα.
(β) - Ο πλανήτης μας παράγει αγαθά για να θρέψει όλον τον πληθυσμό του, κι όμως 854 εκατομμύρια πέφτουν για ύπνο το βράδυ και δεν μπορούν να κλείσουν μάτι, επειδή είναι νηστικοί και ονειρεύονται καρβέλια…
(γ) - Η πλουσιότερη κατά τεκμήριο χώρα στον κόσμο (Η.Π.Α) παρουσιάζει το μεγαλύτερο χάσμα μεταξύ χορτάτων και πεινασμένων από οποιαδήποτε άλλη βιομηχανική χώρα.
(δ) - Στην Ευρώπη-ειδικότερα- οι φτωχοί ξεπερνούν τα εβδομήντα (70) εκατομμύρια, ενώ η χώρα μας, μαζί με την Ιρλανδία έχει το υψηλότερο ποσοστό φτώχειας στην Ε.Ε των «15» με τελευταία στη σχετική κατάταξη τη Σουηδία με 9%.
(ε) – Οι τρεις πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο έχουν μεγαλύτερη περιουσία από το συνολικό ΑΕΠ των σαράντα οκτώ (48) φτωχότερων κρατών.
Έτσι έχουν τα πράγματα και ίσως ακόμα χειρότερα. Το ερώτημα, όμως , που εξακολουθεί να παραμένει αναπάντητο είναι, πώς και πότε επιτέλους θα αλλάξουν ;

Ως πότε οι εφησυχασμένες συνειδήσεις μας θα παραμένουν σε λήθαργο ; Πότε θα ξυπνήσουν ;
Πότε θα καταλάβουμε ότι στον κόσμο εκτός από εμάς υπάρχουν και οι άλλοι, που είναι και οι περισσότεροι ; Για ποιο επίπεδο ανθρωπιστικού πολιτισμού μιλάμε ή καυχόμαστε, όταν στην τρίτη μ.Χ χιλιετία υπάρχουν άνθρωποι άνεργοι, άστεγοι, πεινασμένοι, άρρωστοι, ανήμποροι και αδύναμοι, παιδιά που πλήττουν επειδή τα έχουν όλα και παιδιά ενός κατώτερου Θεού που πεθαίνουν από την ασιτία και την έλλειψη στοιχειώδους ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και φροντίδας ; Γιατί δε θέλουμε να καταλάβουμε πως έχουμε χρέος να αντισταθούμε στα προστάγματα της σύγχρονης υπερκαταναλωτικής κοινωνίας των ολίγων πριν είναι πολύ αργά για όλους μας ; Φτάνει πια η υποκρισία. Η ίδια η μοίρα των ανθρώπων παίρνει την εκδίκησή της!! Από τη μια η ανία των χορτάτων και από την άλλη η ανάγκη των πεινασμένων. Οι πρώτοι έχουν να φάνε και δεν μπορούν, γιατί μπούκωσαν (παχυσαρκία-χοληστερίνη- κ.λ.π) και οι δεύτεροι δεν έχουν να φάνε και ψάχνουν στα σκουπίδια των άλλων για να ξεγελάσουν τα άδεια στομάχια τους. Τελικά, η αδιαμφισβήτητη αλήθεια είναι μία και μοναδική. Δεν διορθώνεται η ανθρωπότητα, αν δεν αλλάξουν οι κοινωνίες . Και δεν αλλάζουν οι κοινωνίες, αν δεν αλλάξουν οι άνθρωποι. Και οι άνθρωποι δεν αλλάζουν, αν δεν αλλάξουν οι ψυχές μας, αν δεν γεμίσουν από αγάπη, ανθρωπιά και καλοσύνη.. Μην τα περιμένουμε όλα από τους άλλους, ας κάνουμε εμείς, ο καθένας μας χωριστά, το πρώτο βήμα για την αναμόρφωση του εσωτερικού μας κόσμου. Θα είναι η μεγαλύτερη κατάκτηση. Από το μέρος μπορούμε να φτάσουμε στο όλο. Από τον άνθρωπο στην ανθρωπότητα. Η πιο μεγάλη ουτοπία ; Ίσως…Κυνηγούμε το ανέφικτο για να κατορθώσουμε το εφικτό. Σίγουρα , όμως, έχουμε δικαίωμα στο όνειρο. Κι αν το πιστέψουμε πραγματικά ,μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε. Μπορούμε να κάνουμε τη μεγαλύτερη επανάσταση της ιστορίας με τη συμπεριφορά μας και μόνο. Να ανατρέψουμε τη σημερινή ανταγωνιστική και απάνθρωπη κοινωνία, να τη μεταμορφώσουμε, να της δώσουμε αυτό που της λείπει, το διαχρονικά ζητούμενο....ανθρωπιά και αλληλεγγύη. Να ζήσουν τα παιδιά μας κάποτε σ΄έναν κόσμο ειρηνικό και δίκαιο, χωρίς διακρίσεις και διαχωρισμούς, χωρίς βία και πολέμους, και προπαντός χωρίς πεινασμένους…………