Φωνή - κραυγή

Το ¨πέταγμα στο πουθενά¨, μέρες έμεινε κρεμασμένο με μανταλάκι στο Περίπτερο του ΑΛΗΘΙΝΟΥ, μέχρι που βράχηκε…Κεντρικό περίπτερο στην πολύβουη πόλη με χιλιάδες περαστικούς διαβάτες κάθε μέρα. Λίγοι όμως, μετρημένοι στα δάχτυλα, έσκυψαν για να δουν τι λέει… Οι περισσότεροι κρατούσαν την ομπρέλα χαμηλά και δεν έβλεπαν…Κανείς δεν ψηλάφησε τη σελίδα για να καταλάβει πως υπάρχει και συνέχεια πίσω (δεύτερη σελίδα). Αυτήν σήμερα κρεμώ, μέσα σε ζελατίνη για να αντέξει, και σε πιο περίοπτο σημείο για να φαίνεται από παντού…Που ξέρεις μπορεί και η βροχή να περιμένει μερικές μέρες, μέχρι να ακουστεί η κραυγή ενός νέου που πνίγεται στα αδιέξοδα της ευημερούσας κοινωνίας μας…
«Πίσω από τις έρευνες, τις μελέτες, τις διαβουλεύσεις, τις διασκέψεις τις ενημερώσεις , τις προτάσεις και τις συσκέψεις σας, τις εκδηλώσεις σας, τους μονότονους απολογισμούς, την αχρησίμευτη παράθεση στατιστικών στοιχείων ,το ακατάληκτο κουβεντολόι σας, τις ιδεολογικοποιημένες θεωρίες, τις ψυχαναλυτικοφαρμακευτικές προσεγγίσεις και τις αναποφάσιστες αποφάσεις σας.
Πίσω απ΄ τα διανοητικά τεχνάσματα, τις ελευθερόστομες απόψεις, τις φλύαρες κρίσεις, τα «προοδευτικά» φληναφήματά σας, τις κατασταλτικές και προληπτικές μεθόδους σας.
Πίσω από το βόλεμα στον νευρωτικό καταναλωτισμό σας, τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό σας, τη νέα ηθική τάξη πραγμάτων, τις ανώφελες αστόχαστες νουθεσίες, τα κοινωνικά αδιέξοδα και την ελλειμματική ποιότητα ζωή σας.
Είμαστε εμείς, οι ασυμβίβαστοι, οι διαφωνούντες, οι οχληροί μάρτυρες του λανθάνοντα μηδενισμού σας, που ματώνουμε καθημερινά στα συρματοπλέγματα της «παραμύθας», γιατί τα δικά σας παραμύθια δεν ήταν αληθινά.
Είμαστε εμείς, με τα τρυπημένα κορμιά απ΄τις σύριγγες της εγκατάλειψης, της αποξένωσης, της ψυχρής πραγματικής αδιαφορίας σας, που σηκώνουμε το βάρος της κρίσης αξιών του συστήματος, του πολιτισμού σας, που ασφυκτιούμε απ΄την καταπίεση και τα απαγορευτικά σας δε πρέπει.
Είμαστε εμείς, τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού για σας, οι «ψαγμένοι» και «υποψιασμένοι», που αρνούμαστε να αναπαράγουμε τον σκληρό κόσμο που μας κληροδοτήσατε, που αγαπάμε τη ζωή και αρνούμαστε όλους εσάς, που στραγγαλίζετε τα όνειρά μας, τις ευαισθησίες και τις ιδιαιτερότητές μας.
Ελάτε λοιπόν κοντά μας, αφουγκραστείτε τις αντιλογίες μας, μαζέψτε τα συρματοπλέγματα από γύρω μας, μην «ασχολείστε» μαζί μας για να διασκεδάσετε την πλήξη σας και την έλλειψη φαντασίας και ανοίξτε άδολα και χωρίς κανόνες την κοινωνική αγκαλιά σας.
Δεν είμαστε ΕΜΕΙΣ και ΕΣΕΙΣ, είμαστε ΟΛΟΙ.
Αφήστε μας να σας πλησιάσουμε με ειλικρίνεια και δώστε μας απλόχερα την έμπρακτη κατανόησή σας. Δώστε μας αληθινά πρότυπα ζωής. Φτάνουν πια οι προσπάθειες με λόγια, όχι πια άλλους λαϊκισμούς, περιχαρακώσεις και κοινωνικούς αποκλεισμούς. Επιτέλους Ανθρωπιά ……..»